zelfzorg – Buitenpsychologen

Zelf doen

Zelf doen

“Ik ben al 55 jaar oud, ik moet het toch zelf kunnen?” Met tranen in de ogen wordt een steentje weggetrapt en vol schaamte naar de grond gekeken. Er is even geen oogcontact en er valt een stilte. Dat is meteen zo fijn aan buiten, het is ok om even stil te zijn en te doorvoelen wat die vraag nu precies inhoudt. En wat het doet met iemand voorbij het cognitieve. En dat is nu eenmaal wel de sterkste/meest dominante coping van deze cliënt.

Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Schouders hangen naar beneden en zijn iets naar voren gebogen, zijn hoofd is van me afgewend en gebogen. We lopen verder en als hij dan eindelijk oogcontact maakt, dan vat ik dat op als een teken dat hij nu ruimte heeft voor een vraag van mijn kant. “Wat is zelf doen voor jou, hoe ziet dat eruit?”

“Nou, dan hoef ik geen bevestiging of erkenning van een ander te krijgen, dan laat ik opmerkingen die me zo aangrijpen gewoon van me afglijden. Dan hoef ik geen emoties met de ander te delen en daar begrip voor te vragen. Dan kan ik het zelf helemaal aan.”

Om je heen kijken

Ik kijk om me heen en vraag mijn cliënt om met me mee te kijken. Hoe doen de bomen dat eigenlijk, de regen van zich af laten glijden en zelf verder groeien zonder dat iemand aan ze trekt? Staan ze helemaal los van alles en iedereen terwijl ze dat doen? Hij kijkt me raar aan. Natuurlijk niet, bomen zijn afhankelijk van de voeding vanuit de bodem, de zon en regen. Maar ook van de mens, om beschermd te worden en niet gekapt of beschadigd.

Maar zijn ze wel zelfstandig dan, mogen we zeggen dat ze het zelf kunnen? Het antwoord is ja, ze doen het helemaal zelf en zijn daarbij afhankelijk van hun standplaats, de weersomstandigheden en andere helpende of minder helpende factoren.

Rondje symboliek

We hebben het regelmatig gehad over zijn rationele en nuchtere manier van denken en hoe dat hem hindert om te voelen en hulp te vragen als iets emotioneel pijn doet. Ik vraag hem of we even een rondje symboliek kunnen doen. Zijn zelf doen tegenover het zelf doen van de bomen. De hulpbronnen die bomen aanboren en met hun leven afhankelijk van zijn tegenover zijn wens om niemand te betrekken bij zijn emotionele binnenwereld. Ik vraag hem of dat wel haalbaar is en of hij denkt dat mensen dingen die raken echt van zich af laten glijden of dat het meer een houding is.

Het antwoord is nee, het is niet haalbaar om samen te willen zijn en tegelijkertijd niemand toe te laten. En de populaire opmerking over vervelende dingen van je af laten glijden, geeft alleen maar druk om te presteren. De bomen maken volop gebruik van hulpbronnen om onder andere regen van zich af te laten glijden, maar ook om met hitte om te gaan of andere bedreigingen. Wat zijn de hulpbronnen die hij aan kan spreken als iemand een hele vervelende opmerking maakt bijvoorbeeld?

Ruimte innemen

Hij gaat er echt voor staan, met op de achtergrond een enorme eik die hij uitkiest als rolmodel. Hij spreekt de wens uit om ruimte in te nemen, zoals de boom achter hem. Om uit spreken wat de opmerking van die ene collega met hem gedaan heeft, dan is zijn hulpbron zichzelf toestemming geven. Geheel autonoom en toch in interactie met de ander.

De schaamte is verdwenen uit zijn ogen. Het gevoel van afhankelijkheid dat hulp vragen bij hem opriep is weg. Hij heeft ervaren dat hij zelf veel hulpbronnen in huis heeft om in interactie met de ander ruimte in te nemen en dat betekent dus ook met zijn gevoelens en behoeften. De boom regelt zelf zijn groei en wordt daarbij beïnvloed door zijn achtergrond en de huidige omstandigheden. Dat geldt voor elk levend wezen, dus ook voor mij, is de conclusie waarmee we afsluiten terwijl we bij de uitgang van het natuurgebied aan komen.

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Voor het leven kiezen

3 Reacties

Licht en donker

De combinatie licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels die vanzelfsprekend ontstaat in de wandelgesprekken, heeft voor altijd mijn hart gestolen. Er zijn zoveel goede redenen te bedenken om met je cliënten de natuur in te trekken en deze is key als je voor wandeltherapie kiest.

Samen snotteren

De afgelopen weken hebben mijn gesprekpartners regen en storm getrotseerd en soms van een zonnetje genoten. De onderwerpen varieerden van eenvoudig tot zeer complex. Net als in de kamer bij de psycholoog. Alleen snotterden we hier samen de sessie door, werden bijna opgetild door de wind en ja, na 15 jaar zonder incidenten, kregen we samen te maken met een boze Schotse Hooglander. Dat laatste liep met een sisser af, omdat we rustig en respectvol de ruimte boden aan de imposante dame van 800 kg. Tussen jou en mij, als je dat hebt meegemaakt, dan vallen veel andere uitdagingen in het niet 😊.

Veerkracht en moed

Er wordt regelmatig gezegd dat psychologen vooral bezig zijn met problemen en klachten van cliënten. Ik ontmoet al 20 jaar stuk voor stuk veerkrachtige mensen die hun uiterste best doen om voor het leven te kiezen. Hoe moeilijk het soms ook is of is geweest. Zo kijk ik tegen het psycholoog zijn aan. Een tijdje meelopen met ervaringsdeskundige mensen die willen groeien, zich beter voelen en iets minder zwaarte willen meetorsen. Het grootste gedeelte van die cliënten ervaren het samen buiten wandelen en praten als een cadeau aan zichzelf. Tijd maken om een frisse neus te halen, om een stukje genieten te verweven met het ervaren leed en met elke stap inzichten en moed verzamelen voor wat er moet gebeuren.

Moeilijke keuzes

Afgelopen tijd zijn er een aantal cliënten geweest die te kampen hebben met suïcide. Ofwel doordat een dierbare op die manier is gegaan, ofwel omdat ze zelf met die gedachten zitten. Dan komt het gesprek gauw op zingeving aan. Wat maakt dat je soms niet meer voor het leven kan kiezen? En wat helpt je juist om te blijven? We kijken om ons heen en zoeken naar tekenen van de natuur hierin doet. Wanneer geeft het zich gewonnen? Samen verwonderen we ons over de creatieve oplossingen die te zien zijn. Bomen die om bomen heen groeien in onmogelijke poses. Wortels die tegels optillen en dorre planten met 1 klein jong scheutje als teken van leven.

Levensvlam

Het stemt cliënten mild naar zichzelf toe en minder wanhopig. Zoals een plant de juiste randvoorwaarden nodig heeft om die levensvlam groot te houden en te groeien, zo ook wij mensen. In de kern is er een enorme levenswens en daar mag het over gaan in deze gesprekken. Wat heb jij nodig om voor het leven te kiezen? Als waardevol en grillig geschenk en allesbehalve vanzelfsprekend. Evenwicht tussen licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels?

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Wat de natuur vindt van perfectie

0 Reacties

En wat is het verschil tussen perfect en precies goed?

“Misschien moet ik het bewaren tot volgend jaar”.

Lenteherinnering

Het nestje is verlaten. De kleine kunstenaar die het gemaakt heeft, stelt mijn aanwezigheid 3 keer per dag niet op prijs. Zij (of hij) vliegt elke keer dat ik de stal binnenloop net niet tegen mijn gezicht. Ik houd afstand, doe zachtjes, het mag niet baten.

“Durf ik te kijken?” Ik moet wel, ik heb de halstertouw nodig en het nestje is precies in de ronding ervan ingebouwd. De natuurlijke balans van het bouwsel treft me. Buitenkant is stevig, gevlochten takjes houden de boel bij elkaar. Binnenin is een heerlijk zacht bedje gemaakt van paardenhaar en veertjes. Welk eitje wil nu niet in dit nestje liggen?

Perfecte natuur

Maar nu terug naar de perfectie. Wat heeft dat te maken met psychologie en met ons als mensen? Marjon Bohré heeft hier een mooi boek over geschreven, De Perfectieparadox. Terwijl ik het lees komt het nestje weer bij me op. En vraag ik me als overtuigd Buitenpsycholoog af wat de antwoorden van de natuur op perfectie zijn. Doet natuur wel aan perfectie?

Als ik de verhalen van mijn cliënten langs ga, moet ik concluderen dat perfectie vaak een drempel vormt en soms een monster is. Het levert onzekerheid, jaloezie, tekort, apathie en stress op. Wanneer zou perfectie in ons systeem geslopen zijn? Op school, op ons werk en in onze gedachten? Wanneer is het zelfs een deugd geworden die synoniem staat voor hard werken, topresultaten en schoonheid?

Controlefreak doet aan goed genoeg

Als herstellend controlefreak en perfectionist heb ik mijn leven steeds meer in kunnen delen volgens het ‘goed genoeg’ en soms ‘precies goed’ principe. Het is een dagelijks aandachtspunt die goed van pas komt in de gesprekken in de natuur. De natuur laat met elke stap zien dat perfect niet bestaat. Er is geen enkele rechte lijn te bespeuren, geen boom zonder dode takken en geen levend organisme zonder het vergane equivalent. Samen ontdekken wat er misschien niet perfect is maar wel in evenwicht, doet veel voor mensen. Misschien mogen ze van zichzelf streven naar dat evenwicht in plaats van een ‘picture perfect’. Wat is daarvoor nodig? Misschien prikken ze zelfs de illusie van perfectionisme door en zien het wanhopige mechanisme ervan. Een falende en rigide coping om met de grilligheid van het leven om te gaan.

Ik stem voor de oplossing van de natuur hierin. Weg met perfectionisme, welkom evenwicht. Ik ben niet perfect, maar goed genoeg. Hoe klinkt die als je het hardop uitspreekt? Als je net zo oplossingsgericht als de natuur te werk gaat? Meer doen van wat werkt en minder doen van wat niet voor jou werkt.

Ach en het nestje? Die bewaar ik om me te herinneren aan de lente, natuurlijk evenwicht en mijn hardwerkende gevleugelde buur.

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Van de knoop in de knop

0 Reacties

De buitenkraan is ontdooid, je kan weer racen op je mountainbike en zonder skibroek de deur uit. De vogeltjes fluiten, het is langer licht en er hangt een zachtheid in de lucht. Lente! Ken je dat gevoel?

Je voelt meer energie, maar ook onrust. Hoe lang nog? Hoeveel koude dagen hebben we nog te gaan? Om dan te beseffen dat we nog maanden te gaan hebben voordat we een beetje van lente mogen spreken.

Het voorjaar staat voor een nieuw begin, nieuwe kansen, voor groei. Betekent zin in de lente dan zin in het nieuwe en ongerepte? Bomen vol knoppen van beloften en mogelijkheden? De toenemende warmte van de zon? Energie in de natuur die volop tot leven komt en energie vanbinnen om van alles te doen?

Versnellen, dat is wat lente met zich meebrengt. Alles wat in de winter onder de grond of in slaapstand boven de grond leefde loopt weer uit. Voorzichtig, maar vastberaden om alle zonnestralen en voeding te benutten die voorhanden zijn. Waarom is het aan het begin van de winter fijn om te vertragen en naar binnen te keren terwijl het einde van de winter maar niet in zicht lijkt te komen? De wens om door te spoelen naar het voorjaar lijkt op te spelen zodra er een warme en zonnige dag zich aandient.

Mooie tijd om je af te vragen of je wel voldoende naar binnen bent gegaan. Heb je de tijd genomen om te reflecteren op het afgelopen jaar? Heb je voldoende rust genomen om energie te hebben voor het voorjaar? Welke wortels, vertakkingen en relaties heb je afgestoten of dien je te snoeien voor de groei?

Hoe verleidelijk het ook lijkt om een aanloop te nemen en bij de eerste zonnestraal uit te schieten, het is nog te vroeg. Het is tijd voor vertraging, pas op de plaats maken, vertrouwen dat de lente komt. Wetend dat wachten op het juiste moment de kans op gezonde groei vergroot.

Lisa staat te popelen om aan de slag te gaan en haar net ontdekte hoogbegaafdheid te ontplooien. Ze heeft zich net aangemeld voor wandeltherapie. Na een leven lang struggelen met het gevoel van anders zijn gevolgd door vele diagnoses, heeft ze een knoop doorgehakt. Het is tijd voor opbouwende gesprekken. Zelfvertrouwen en zelfwaarde. Het is tijd voor groei.

Haar lichaam vertelt een ander verhaal. Een verhaal van vermoeidheid en tegelijkertijd de hoogste staat van paraatheid. Hooggevoeligheid dat overgegaan is in reactiviteit, zowel fysiek als emotioneel volgt op elke prikkel een intense reactie. Een biologisch en psychologisch systeem dat snakt naar de rust van de herfst en de winter.

Loslaten van alles wat niet meer nodig is en oogsten wat ze gezaaid heeft is in volle gang. Nu die rust nog. De verstilde landschap die we een tijdje terug in Nederland hadden. Ogenschijnlijk levensloze oppervlakte, bruisend van het leven en de potentie onder de bevroren bovenlaag. Popelend om te ontkiemen, maar vol geduld.

Lisa maakt nu de transitie naar verstillen en reserves opbouwen. Naar een lichaam en geest die in balans geraken en weer prikkels kunnen verwerken. Gevoed door nieuwe kennis over hoogbegaafdheid met alle voor- en -nadelen die erbij horen. Elke wandeling weer een stukje dichterbij de ontluikende lente, van binnen en van buiten.

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Sombermans? Check this!

1 Reactie

Sombermans? Check this!

De overload aan herfstfoto’s op social media, verregende mensen en grijze luchten maken de stand van zaken duidelijk. Het is herfst. 69.9 milimeter regen is gevallen in de eerste anderhalve week van oktober, dat is bijna de hoeveelheid regen voor de hele maand. Paadjes worden glad en natte sokken in regenlaarsjes worden weer dagelijkse kost.

Het buiten zijn en buiten leven is abrupt tot een eind gekomen voor velen. Samen met het vele online werken, wegvallen van een natuurlijke grens tussen werk en privé en de kortere dagen, levert dat psychische en fysieke klachten op. Om maar niet te spreken over maatregelen en beperkingen die een onderdeel van ons leven zijn geworden. De kans om je “sombermans” te voelen is vele malen groter dan in de lente en zomer.

De meesten van ons zoeken naar korte termijn oplossingen. Een vakantie naar de zon boeken, vet en suiker eten, meer Netflixen, kortom meer verdoven. Even het ongemak niet voelen. Het herfstweer trotseren hoort daar niet bij.

Als je dan toch de kou en nattigheid trotseert, de natuur in duikt en om je kijkt kom je tot een andere conclusie. De lucht is door de regen gevuld met geuren. Dieren en planten oogsten de rijkdom van de afgelopen zomer. En er is veel te zien!

Het is een drukte van jewelste boven en onder de grond. Najaarsbloeiers zoals klimop nemen het over van de zomerbloeiers. Paddenstoelen schieten overal als ….nou ja paddenstoelen uit de grond om zich voort te kunnen planten, om organisch afval op te ruimen, om bomen te helpen in hun groei, om mensen, dieren en insecten van voedsel te voorzien én als ingrediënt voor antibiotica (bron Natuurmonumenten en IVN).

Ook als deze weetjes je helemaal niet kunnen interesseren of opbeuren, is de tocht richting de natuur helpend. Die tocht mag heel klein beginnen. Met een plantje op je bureau plaatsen, een mooi natuurplaatje boven je bank, uit het raam staren naar een boom of de lucht of een rondje van 5 minuten buiten lopen langs groene perkjes. Die wandeling van 25 kilometer komt nog wel.

En als je denkt dat je daar geen tijd voor hebt tijdens je werk, think again please! We leven in een tijd waarin we nog meer aandacht moeten besteden aan onze gezondheid. Moeten, willen en kunnen. Juist op het werk!

Wat gaat jouw eerste stap zijn? Wij lezen je reacties graag in de comments.

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Zomervibes

0 Reacties

Juli 2020

De agenda stroomt vol. Workshops, trainingen, vervolgtrainingen en intervisie vullen september, oktober en november. De zomervakantie moet nog beginnen en wij zitten met ons hoofd in het najaar. Wat een overvloed!

Flashback: maart 2020

In één klap is onze drukbezette maand maart leeg. Alles waar we naartoe hadden gewerkt komt met een ruk tot stilstand. We zitten thuis, proberen thuisonderwijs te geven en zien cliënten online. De 1 is optimistisch over trainingen door laten gaan, moet lukken! De ander is keihard realistisch en wil alles na de zomervakantie verplaatsen.

Weken van (financiële) onzekerheid, onderhandelingen over annuleringsvoorwaarden en coulance, online opties bekijken en dagelijks met elkaar brainstormen volgen. We zoeken ons heil in de natuur, nu meer dan ooit. Het voelt als overleven.

De zee in mag en voelt veilig, te paard de hei op ook. We trekken ons op aan de lente die onverstoorbaar doorgaat met groeien en bloeien. Noodgedwongen zijn we veel meer thuis, minder onderweg en minder onder de mensen. We zijn naast ondernemers, psychologen en moeders opeens ook docenten van onze eigen kinderen. Ontroering, irritatie, dankbaarheid, machteloosheid, respect en benauwdheid wisselen elkaar in rap tempo af. Soms binnen 1 uur. Emotieregulatie is a bitch.

Overvloed en mindset

Terug naar het hier en nu. Er is een leven voor en na maart 2020. We zijn inmiddels gewend aan de 1,5 meter maatschappij. Minder reizen of reizen met mondkapje. Desinfecteren en bij elke 2 keer niezen of hoesten toch doordenken. Online werken en leren.

Hoe gaan we de zomer in? De camping op? Pak jij al een vliegtuig of blijf je toch in eigen land?

Wij voelen ons in de natuur als een vis in het water. Voor veel mensen is daar nu iets in aan het verschuiven. Binnen is minder veilig met meer mensen, buiten is beter. Het voelt alsof we terug zijn bij af, in a good way. Nog niet heel lang terug werd de hele dag binnen in een gebouw van hout, beton en metaal zitten vooruitgang en veiligheid. Terwijl de miljoenen jaren ervoor gegrift staan in onze genen en celgeheugen. Miljoenen herinneringen en ervaringen met en in de natuur.

Ons massaal herinneren dat buiten beter is voelt voor ons als overvloed in een onzekere tijd. Waar ervaar jij overvloed? In de regenachtige dagen die de natuur voeden? Of juist de belofte aan lekker zonnig weer volgende week? Weer mogen werken op kantoor, kids weer naar school en op een terrasje mogen zitten?

Iedereen heeft een verhaal van vòòr maart 2020 en eentje erna. Die leven we nu. Wij nodigen jullie, de lezers van dit stuk, uit om samen met ons een mindset van overvloed de zomer in mee te nemen. Als seizoen van groei, bloei en vakantie is dit uitgerekend de tijd.

Wat kan wel? Wat hoeft niet meer zo nodig? Wat heb je geleerd? Wat heb je losgelaten? Waar ben je dankbaar voor? En wie wil je daarmee verrijken?

De agenda stroomt nu langzaam leeg. Wat een overvloed!

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Genade? Natuurlijk.

0 Reacties

Na een paar weken van veel informatie en veel onzekerheid, voelen wij ons overspoeld. Hebben jullie dat ook?

Wij hebben voor onszelf, in de natuur, deze inzichten gevonden. Die willen we graag met jullie delen.

# 1 : Genade en gemeenschap. Lief zijn voor jezelf en lief zijn voor een ander. Leg de lat niet te hoog. Zoek verbinding en troost bij elkaar. Ook als je gezond bent of niemand verloren hebt. Slow down. Dieren in de wildernis blijven bij elkaar om gevaar het hoofd te bieden. Bomen vormen families die elkaar voeden en ondersteunen in moeilijke tijden.

# 2: Veerkracht en vertrouwen. Wij als mensheid kunnen dit. Deze lastige tijd dragen. Zoals de natuur verlies lijdt, zo lijden wij nu ook verlies. Wij zijn natuur. Het houdt ons echter niet tegen om te groeien en te evolueren. Met vallen en opstaan. Vertrouw op je eigen natuurlijke veerkracht.

# 3 : Moed moet.? Moedig zijn kunnen we leren. Je doet jezelf tekort als je denkt dat sommige mensen moediger geboren worden. Ook jij kunt moed leren. Praten over wat je bezig houdt is moedig. Delen dat jij je kwetsbaar voelt is moedig. Aangeven dat je het ook niet weet is moedig. De natuur kan daarin een groot voorbeeld zijn. Elke lente gaan jonge vogels hun nest uit, komen er knoppen aan een boom, breken vlinders uit hun cocon. Zonder te weten hoe het verder gaat.

# 4 : Overgave. Het leven doet. Ook al lijkt het zo maakbaar, at the end of the day, hebben we weinig te zeggen over wat ons te wachten staat. We hebben de keuze om te vechten en te vluchten òf om mee te bewegen. Aansluiten. De lente neemt zijn tijd, want in de nacht kan het nog vriezen. Alles in de natuur geeft zich over en wacht het juiste moment af.

# 5 : Bigger picture. Een crisis van deze omvang hebben de meesten van ons nog niet meegemaakt. De mensheid als geheel heeft eerder met dit bijltje gehakt. We’ve been down this road before. Evolutie heet het. De natuur weet wel raad met een flinke crisis. Hoe? Door genade, veerkracht, moed, overgave en the bigger picture te tonen en te volgen.

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

contact@debuitenpsychologen.nl

Natuuropdracht: Spiegeltje, spiegeltje in de natuur..

0 Reacties

Wat kan het je opleveren:

Dingen vanuit een ander invalshoek bekijken. Een spiegel vervormt de werkelijkheid zoals we die waarnemen met onze ogen. Het daagt onze brein uit om een nieuwe betekenis te geven aan wat we zien en om ons te heroriënteren. Het speelse effect maakt het makkelijker vanuit het hoofd te stappen in het lichaam en de beleving. Je kunt het gebruiken om de natuur anders te beleven, maar ook als je een dilemma hebt die een nieuwe context of perspectief behoeft.

Instructie:

Neem een spiegeltje mee de natuur in. Als je geen spiegeltje hebt kun je ook een plas water gebruiken of ander reflecterend materiaal. In het geval van het spiegeltje, houd je die met gestrekte armen op heuphoogte en kijk je erin om te zien wat erin weerspiegelt wordt.

Zoek een boom of iets anders wat je aandacht trekt uit. Ga bij die boom staan en houd het spiegeltje met 2 handen vast op heuphoogte. Hiervoor moet je waarschijnlijk je armen strekken.

Wat valt je als eerste op?

Kun je het terugvinden als je er direct naar kijkt in plaats van via het spiegeltje?

Wat is het verschil tussen “het echte beeld” en de weerspiegeling?

Welke spreekt je het meest aan?

Wees gewaarschuwd. Het kan zijn dat je niet meer kan stoppen.

Wil jij je ervaring delen? Je kunt het hieronder in de reacties kwijt. Mooie foto’s kun je ook met ons delen via social media of de mail.

contact@debuitenpsychologen.nl

Veel plezier!!!

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen.

Bron: J. van den Houdt en V. Siebering. En nu naar buiten!

Een beetje boel winterblues? 5 tips! +Bonustips!

0 Reacties

Dit zijn geen 5 tips tégen een beetje boel winterblues. Tegen bekt wel lekker, maar doet vrij weinig voor je. Lees : niks. Wanneer heb jij voor het laatst de strijd gewonnen tegen de regen, harde wind of een hoge golf? Just saying.

Opgroeiend aan zee hebben we geleerd ons (mentaal) over te geven aan harde (tegen) wind en gewoon door te trappen. Duiken onder hoge golven door en spelen in de regen maakten deel uit van onze jeugd.

Ok, meebewegen dus met die winterblues. HOE DAN?

# 1 : Boomtoppen maand

Neem 10-30 minuten om naar boomtoppen te kijken. Hoe diverser hoe beter, maar 1 boom werkt ook. Buiten is top, maar van achter het glas werkt het ook ?. Wat roept het beeld bij je op? Schrijf het op. 1 woord is prima, 1 A4 ook. Doe dit een hele week, elke dag. Het helpt om daar een vast tijdstip voor in te plannen in je agenda.

Wissel af. De week erop kijk je elke dag naar de zonsopgang. Daarna pak je de zonsondergang. Wees creatief. Wat ga je de laatste week bekijken?

Als het goed is heb je na 4 weken 4 woorden of een klein boekwerkje geschreven.

# 2: Incheck wandeling

Wandel door de natuur. Zet je telefoon even op stil. Zet bewust je voeten op de grond, voel je voet afrollen van hiel naar tenen toe. Spits je oren en hoot wat er voor geluid op je af komt. Snuffel de (natuur)geuren op, voel de regen/kou/wind op je huid en geef je ogen de kost. Check in bij je zintuigen. Misschien hoor je iets wat je ogen verder willen bekijken. Of zie je iets wat je vingers willen onderzoeken. Nieuwsgierig en somber gaan niet lekker samen. Dus hoe nieuwsgieriger, hoe beter.

# 3 : Klim in een boom

Voor de 10 meter giant gaan? That’s up to you!

Denk wel aan sterke schoenen en kleding en de gladde en natte boomstam. Voordat je begint met klimmen kun je bedenken waar je klim voor staat. Het kan behulpzaam zijn om alle takken die je tegenkomt als stappen te benoemen naar je wensbeeld bovenin. Je kunt ook eerst lekker klimmen en buiten adem bovenin voelen wat je voelt in je lijf. En waar je nu staat in je leven/relatie/enz.

# 4 Dansen in de regen of springen in plassen

Seriously? Yep!

Voor gevorderden: je mag je nat laten regen of soppen in je schoenen, maar regenkleding aantrekken mag ook ?

Ben je echt een beginner (net als wij een paar jaar terug) of vindt je hoofd er van alles van, start klein. Observeer kinderen die zich wagen aan modder, regenplassen, hopen bladeren. Dip de neus van je schoen in een plas. Neem waar wat deze ogenschijnlijk zinloze en kinderlijke actie met je doet. Bouw het op. Volgende stap is wellicht met 1 voet stappen in een ondiepe plas. Daag jezelf uit. Kijk of er herinneringen komen aan tijden waarin je dit zonder nadenken deed, als kind.

# 5 Overleven en nieuw leven

Het verbaast mij elke winter weer hoeveel planten gedijen in de winter. Zet wintergroene/harde planten op je balkon, plant alvast voorjaarsbollen en kijk of je binnen planten een andere staanplaats, andere pot of meer TLC nodig hebben. Ik ben niet zo een prater tegen planten, maar raak wel graag de blaadjes aan als ik water geef. Waar zit jouw comfortzone wat dat betreft? Stap daar eens buiten.

# 6 Koop een lichtlamp

# 7 Beweeg minimaal 30 minuten per dag (trap, fiets, lopen tijdens lunch)

# 8 Eet gezonde vetten (avocado, vette vis, noten, olijfolie)

# 9 Houd je bekken warm, met name vrouwen schijnen dit te weinig te doen volgens lichaamsgerichte therapeuten (lange truien, hemdjes, jassen)

# 10 Vaker tussen de lakens duiken of de sauna in en (ayuverdische) massages regelen

Tag Archief van: zelfzorg