Tag Archief van: outdoor

Zelf doen

 

Zelf doen

 

 

“Ik ben al 55 jaar oud, ik moet het toch zelf kunnen?” Met tranen in de ogen wordt een steentje weggetrapt en vol schaamte naar de grond gekeken. Er is even geen oogcontact en er valt een stilte. Dat is meteen zo fijn aan buiten, het is ok om even stil te zijn en te doorvoelen wat die vraag nu precies inhoudt. En wat het doet met iemand voorbij het cognitieve. En dat is nu eenmaal wel de sterkste/meest dominante coping van deze cliënt.

Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Schouders hangen naar beneden en zijn iets naar voren gebogen, zijn hoofd is van me afgewend en gebogen. We lopen verder en als hij dan eindelijk oogcontact maakt, dan vat ik dat op als een teken dat hij nu ruimte heeft voor een vraag van mijn kant. “Wat is zelf doen voor jou, hoe ziet dat eruit?”

“Nou, dan hoef ik geen bevestiging of erkenning van een ander te krijgen, dan laat ik opmerkingen die me zo aangrijpen gewoon van me afglijden. Dan hoef ik geen emoties met de ander te delen en daar begrip voor te vragen. Dan kan ik het zelf helemaal aan.”

 

 

Om je heen kijken

Ik kijk om me heen en vraag mijn cliënt om met me mee te kijken. Hoe doen de bomen dat eigenlijk, de regen van zich af laten glijden en zelf verder groeien zonder dat iemand aan ze trekt? Staan ze helemaal los van alles en iedereen terwijl ze dat doen? Hij kijkt me raar aan. Natuurlijk niet, bomen zijn afhankelijk van de voeding vanuit de bodem, de zon en regen. Maar ook van de mens, om beschermd te worden en niet gekapt of beschadigd.

Maar zijn ze wel zelfstandig dan, mogen we zeggen dat ze het zelf kunnen? Het antwoord is ja, ze doen het helemaal zelf en zijn daarbij afhankelijk van hun standplaats, de weersomstandigheden en andere helpende of minder helpende factoren.

 

 

Rondje symboliek

We hebben het regelmatig gehad over zijn rationele en nuchtere manier van denken en hoe dat hem hindert om te voelen en hulp te vragen als iets emotioneel pijn doet. Ik vraag hem of we even een rondje symboliek kunnen doen. Zijn zelf doen tegenover het zelf doen van de bomen. De hulpbronnen die bomen aanboren en met hun leven afhankelijk van zijn tegenover zijn wens om niemand te betrekken bij zijn emotionele binnenwereld. Ik vraag hem of dat wel haalbaar is en of hij denkt dat mensen dingen die raken echt van zich af laten glijden of dat het meer een houding is.

Het antwoord is nee, het is niet haalbaar om samen te willen zijn en tegelijkertijd niemand toe te laten. En de populaire opmerking over vervelende dingen van je af laten glijden, geeft alleen maar druk om te presteren. De bomen maken volop gebruik van hulpbronnen om onder andere regen van zich af te laten glijden, maar ook om met hitte om te gaan of andere bedreigingen. Wat zijn de hulpbronnen die hij aan kan spreken als iemand een hele vervelende opmerking maakt bijvoorbeeld?

 

 

Ruimte innemen

Hij gaat er echt voor staan, met op de achtergrond een enorme eik die hij uitkiest als rolmodel. Hij spreekt de wens uit om ruimte in te nemen, zoals de boom achter hem. Om uit spreken wat de opmerking van die ene collega met hem gedaan heeft, dan is zijn hulpbron zichzelf toestemming geven. Geheel autonoom en toch in interactie met de ander.

De schaamte is verdwenen uit zijn ogen. Het gevoel van afhankelijkheid dat hulp vragen bij hem opriep is weg. Hij heeft ervaren dat hij zelf veel hulpbronnen in huis heeft om in interactie met de ander ruimte in te nemen en dat betekent dus ook met zijn gevoelens en behoeften. De boom regelt zelf zijn groei en wordt daarbij beïnvloed door zijn achtergrond en de huidige omstandigheden. Dat geldt voor elk levend wezen, dus ook voor mij, is de conclusie waarmee we afsluiten terwijl we bij de uitgang van het natuurgebied aan komen.

 

 

 

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Natuuropdracht: Spiegeltje, spiegeltje in de natuur..

 

 

 

 

Wat kan het je opleveren:

 

Dingen vanuit een ander invalshoek bekijken. Een spiegel vervormt de werkelijkheid zoals we die waarnemen met onze ogen. Het daagt onze brein uit om een nieuwe betekenis te geven aan wat we zien en om ons te heroriënteren. Het speelse effect maakt het makkelijker vanuit het hoofd te stappen in het lichaam en de beleving. Je kunt het gebruiken om de natuur anders te beleven, maar ook als je een dilemma hebt die een nieuwe context of perspectief behoeft.

 

 

Instructie:

Neem een spiegeltje mee de natuur in. Als je geen spiegeltje hebt kun je ook een plas water gebruiken of ander reflecterend materiaal. In het geval van het spiegeltje, houd je die met gestrekte armen op heuphoogte en kijk je erin om te zien wat erin weerspiegelt wordt.

 

Zoek een boom of iets anders wat je aandacht trekt uit. Ga bij die boom staan en houd het spiegeltje met 2 handen vast op heuphoogte. Hiervoor moet je waarschijnlijk je armen strekken.

 

Wat valt je als eerste op?

 

Kun je het terugvinden als je er direct naar kijkt in plaats van via het spiegeltje?

 

Wat is het verschil tussen “het echte beeld” en de weerspiegeling?

 

Welke spreekt je het meest aan?

 

Wees gewaarschuwd. Het kan zijn dat je niet meer kan stoppen.

 

Wil jij je ervaring delen? Je kunt het hieronder in de reacties kwijt. Mooie foto’s kun je ook met ons delen via social media of de mail.

 

contact@debuitenpsychologen.nl

 

Veel plezier!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen.

 

Bron: J. van den Houdt en V. Siebering. En nu naar buiten!

 

© De Buitenpsychologen 2020 | www.debuitenpsychologen.nl | contact@debuitenpsychologen.nl

Een beetje boel winterblues? 5 tips! +Bonustips!

Dit zijn geen 5 tips tégen een beetje boel winterblues. Tegen bekt wel lekker, maar doet vrij weinig voor je. Lees : niks. Wanneer heb jij voor het laatst de strijd gewonnen tegen de regen, harde wind of een hoge golf? Just saying.

Opgroeiend aan zee hebben we geleerd ons (mentaal) over te geven aan harde (tegen) wind en gewoon door te trappen. Duiken onder hoge golven door en spelen in de regen maakten deel uit van onze jeugd.

Ok, meebewegen dus met die winterblues. HOE DAN?

 

# 1 : Boomtoppen maand

Neem 10-30 minuten om naar boomtoppen te kijken. Hoe diverser hoe beter, maar 1 boom werkt ook. Buiten is top, maar van achter het glas werkt het ook ?. Wat roept het beeld bij je op? Schrijf het op. 1 woord is prima, 1 A4 ook. Doe dit een hele week, elke dag. Het helpt om daar een vast tijdstip voor in te plannen in je agenda.

Wissel af. De week erop kijk je elke dag naar de zonsopgang. Daarna pak je de zonsondergang. Wees creatief. Wat ga je de laatste week bekijken?

Als het goed is heb je na 4 weken 4 woorden of een klein boekwerkje geschreven.

 

# 2:  Incheck wandeling

Wandel door de natuur. Zet je telefoon even op stil. Zet bewust je voeten op de grond, voel je voet afrollen van hiel naar tenen toe. Spits je oren en hoot wat er voor geluid op je af komt. Snuffel de (natuur)geuren op, voel de regen/kou/wind op je huid en geef je ogen de kost. Check in bij je zintuigen. Misschien hoor je iets wat je ogen verder willen bekijken. Of zie je iets wat je vingers willen onderzoeken. Nieuwsgierig en somber gaan niet lekker samen. Dus hoe nieuwsgieriger, hoe beter.

 

# 3 : Klim in een boom

Voor de 10 meter giant gaan? That’s up to you!

Denk wel aan sterke schoenen en kleding en de gladde en natte boomstam. Voordat je begint met klimmen kun je bedenken waar je klim voor staat. Het kan behulpzaam zijn om alle takken die je tegenkomt als stappen te benoemen naar je wensbeeld bovenin. Je kunt ook eerst lekker klimmen en buiten adem bovenin voelen wat je voelt in je lijf. En waar je nu staat in je leven/relatie/enz.

 

# 4 Dansen in de regen of springen in plassen

Seriously? Yep!

Voor gevorderden: je mag je nat laten regen of soppen in je schoenen, maar regenkleding aantrekken mag ook ?

Ben je echt een beginner (net als wij een paar jaar terug) of vindt je hoofd er van alles van, start klein. Observeer kinderen die zich wagen aan modder, regenplassen, hopen bladeren. Dip de neus van je schoen in een plas. Neem waar wat deze ogenschijnlijk zinloze en kinderlijke actie met je doet. Bouw het op. Volgende stap is wellicht met 1 voet stappen in een ondiepe plas. Daag jezelf uit. Kijk of er herinneringen komen aan tijden waarin je dit zonder nadenken deed, als kind.

 

# 5 Overleven en nieuw leven

Het verbaast mij elke winter weer hoeveel planten gedijen in de winter. Zet wintergroene/harde planten op je balkon, plant alvast voorjaarsbollen en kijk of je binnen planten een andere staanplaats, andere pot of meer TLC nodig hebben. Ik ben niet zo een prater tegen planten, maar raak wel graag de blaadjes aan als ik water geef. Waar zit jouw comfortzone wat dat betreft? Stap daar eens buiten.

 

# 6 Koop een lichtlamp

# 7 Beweeg minimaal 30 minuten per dag (trap, fiets, lopen tijdens lunch)

# 8 Eet gezonde vetten (avocado, vette vis, noten, olijfolie)

# 9 Houd je bekken warm, met name vrouwen schijnen dit te weinig te doen volgens lichaamsgerichte therapeuten (lange truien, hemdjes, jassen)

# 10 Vaker tussen de lakens duiken of de sauna in en (ayuverdische) massages regelen

Introverte jaargetijden

1 september begint de herfst voor weerkundigen.

23 september begint de astronomische herfst.

21 september begint de officiële herfst.

 

De dagen worden korter. Het is kouder en er is minder licht. De natuur maakt zich op voor het najaar en de winter. De 2 introverte jaargetijden. Geen uitwendige groei en bloei meer, maar oogst en dan … rust. De planten en bomen die voldoende energie hebben opgebouwd in het voorjaar en zomer overleven deze karige en regelmatig barre tijd wel. Sommige boomsoorten, zoals de beuk maken nog iets meer kans. Beuken ondersteunen elkaar en delen licht, voeding en energie.

 

In de toenemende duisternis gaan duizenden wekkers af. Elke ochtend weer. Wegen, klaslokalen, kantoren en andere betonnen bouwsels vullen zich met mensen. Drukke mensen. Mensen met volle agenda’s en to do lijstjes. Uren later komen deze mensen weer in het donker thuis. Eten, kinderen verzorgen, sporten, werken, Netflix. Volgende dag, hetzelfde verhaal.

 

Terug naar de introversie van de natuur. Een gezond verschijnsel, miljoenen jaren oud. Samen met extraversie. Voorjaar en zomer: het leven vieren, alles groeit, bloeit, zoemt, trekt de aandacht, heeft veel licht en voeding nodig, is gedreven en ongeduldig om zijn kleuren en geuren wereldkundig te maken. Najaar en winter: het leven koesteren/beschermen, oogsten, verzamelen van voeding, loslaten van onnodig ballast, stevige wortels slaan, rusten en geduldig wachten op het voorjaar.

 

Het 1 kan niet zonder het ander. Altijd zomer, altijd groeien, altijd druk bezig? Dat gaat stuk. Altijd rusten en wachten? Dan groeit er nooit wat.

 

Carl Jung slingerde de begrippen introversie en extraversie in de jaren 30 de wereld in. Extraverte mensen hebben meer behoefte aan prikkels, zijn meer gericht op actie in de buitenwereld en uiten energie en enthousiasme. Introverte mensen hebben minder behoefte aan prikkels, zijn meer gericht op de innerlijke wereld en uiten weloverwogen twijfel en gedachten.

 

Terwijl ik dit schrijf zie ik een regen van oranje en gele blaadjes naar beneden komen. Het is tijd. Voor alle natuur, dus ook de mensen, om los te laten en naar binnen te keren. Introverte eigenschappen te ontwikkelen of te omarmen. Tijd maken voor goede gesprekken of juist stilte. Voor een wandeling in de natuur of een beetje staren uit het raam met een kop thee.

 

Wat ga jij deze week al ondernemen om mee te bewegen met de natuur om je heen?

 

De Buitenpsychologen / Irina Poleacov

Vitamine G(roen)

Jagen op vitamine G(roen)

 

43,5 procent. Bijna de helft van alle Nederlanders krijgt in het leven te maken met een psychische aandoening.

Op jaarbasis krijgt bijna één vijfde van alle volwassenen in Nederland een psychische stoornis.

43 procent van de Nederlandse jongeren heeft last van psychische klachten.

 

Groen is goed voor ons. Hoogleraar Agnes van den Berg, die onderzoek doet naar het effect van groen op de gezondheid, spreekt over de voordelen van vitamine G(roen). In de stad, voor opgroeiende kinderen en voor iedereen die veel stress ervaart. Groen zet aan tot bewegen, zuivert onze lucht en geeft een gevoel van geluk en welzijn. Bewegen in het groen verlaagt ons stresshormoon cortisol, verlaagt bloeddruk en verlaagt de hartslag.

 

Hoe werkt dit dan?

En hoeveel heb je ervan nodig voordat het effect heeft?

Is het beter dan andere medicijnen, therapieën en interventies?

En waar kun je het ‘krijgen’?

Bij elk nieuw middel zoeken we naar antwoorden op deze vragen en meer. Ondertussen passen mensen Vitamine G al toe en zijn er honderden succesverhalen uit de praktijk. Lang leve de doeners, de pioniers! Maar hoe krijgen we al die ‘bewijzen’ op papier? In cijfers, net als hierboven?

Het antwoord is makkelijk, wetenschappelijk onderzoek. De uitvoering vraagt meer werk, tijd en inspanning.

Op een druilerige dag in oktober kwamen via Skype 4 doeners èn onderzoekers bij elkaar. Ireen de Graaf van het Trimbos, Jan Hassink van het WUR, Oda Salomons van Rewild Yourself en Irina Poleacov van De Buitenpsychologen. Met maar 1 doel voor ogen. Wetenschappelijke bewijzen verzamelen, genereren en delen. Met elkaar en met de rest van de wereld. Missie: vitamine G op de kaart zetten als een werkzaam, effectief en waardevol middel.

 

Dit artikel is geschreven in het kader van de samenwerking van De Buitenpsychologen met het Groene Netwerk.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

 

De Natuur als co-therapeut

 

“Tijdens dit traject met jou heb ik geleerd dat ik een keuze heb”.

Zo sloten we vandaag een traject van 6 wandelingen en 2 binnen sessies af.  “Het leven doet, mensen doen, dingen gebeuren. En ik kan kiezen wat mijn reactie daarop is. Het stuur in handen nemen en sturen. Ik weet dat het me niet altijd gaat lukken, maar ik weet wat me te doen staat”.

 

Hulpvraag

Soms is de hulpvraag van mensen pijnlijk en complex. Dan zitten er veel hobbels tussen het willen veranderen en loslaten van het oude en het gewend zijn aan vertrouwde automatische patronen. Mijn rol wisselt dan tussen een luisterend oor zijn, erkennen van het ervaren leed en samen zoeken naar de motivatie die nodig is voor werkelijk actief in therapie te geraken.

Soms zijn mensen helemaal klaar voor de verandering die nodig is. De hobbels die er zijn worden zelfstandig genomen. De aangereikte informatie wordt gretig opgenomen en eigen gemaakt. Mijn rol is dan meer reflecterend, confronterend en faciliterend.

 

De natuur

Dit zal voor elke behandelaar herkenbaar zijn denk ik. Maar wat is de rol van mijn co-therapeut, de natuur? Met een menselijke therapeut overleg je verbaal. Je hanteert wellicht dezelfde professionele denkkaders en gelooft in dezelfde interventies of niet. Je hebt een klik met elkaar of niet. Er komt een hoop denken, theorie en meningen bij kijken.

Dat werkt op de hei toch wel anders. De ene keer werk ik samen met een verregende en drassige heide. En de andere keer met een zonovergoten bevroren omgeving. Natuurlijk ben ik blijer met meer zon, maar de klik is er altijd. En discussiëren over het behandelplan of de juiste interventie is er niet bij. De natuur om ons heen is. Punt. Het heeft geen mening over ons of zichzelf, het maakt zich geen zorgen over mijn cliënt, hoeft geen administratie bij te houden en heeft een logische, consequente en terugkerende cyclus. In de winter is het stil, in het voorjaar een groei-explosie, in de zomer zinderend en loom en in de herfst winderig en vol oud blad.

 

Inspirerende collega

Het is een relaxte en inspirerende collega eigenlijk. En een hulpverlener. Dat vond mijn cliënt van vandaag ook.

Na een korte stiltewandeling waarin hij spullen verzamelde, stopten we op een beschutte plek voor een natuurwerk. Binnen de kortste keren had hij zijn leven vormgegeven met behulp van takken, stenen, dennenappels en aarde. De hele heide werd meegenomen in zijn beleving. Ik werd meegenomen in een verhaal over thuis zijn in het eigen huis en gezin, de tijd nemen om in de natuur te zijn en over standvastig en geaard staan in het leven. Zoals de grote witte kei die we tegenkwamen en niet mee konden slepen…

 

Er was overzicht. Acceptatie van hoe het is geweest en hoe het nu is. En een gevoel van keuzevrijheid. Zoals hij op de heide alles mocht kiezen om zijn leven mee vorm te geven, maar zich wel aan de natuurwetten te houden had. Denk aan een zware kei, maar ook de vorm van takken en ander biologisch materiaal die al bepaald is. Hij besefte dat hij zich niet druk hoefde te maken daarover, want daar hebben we geen controle over in het leven. Hij voelde wel de keuze om het te rangschikken zoals het voor hem het beste was op dat moment.

 

Ben jij eraan toe om de natuur als jouw (co)-therapeut te ontmoeten? Om eens vanuit een andere kader naar jezelf of je cliënten te kijken?

 

Wij horen het graag!

 

 

 

 

 

 

De weg naar behoeften

 

Naast het feit dat het best wel koud was op de heide, viel het me ook op dat er steeds meer mannen meewandelen. Een mannelijke cliënt noemde het tijd voor zichzelf: me-time. Dat werd bevestigd door andere mannelijke cliënten.

Samen stevig doorstappen, met aandacht voor het pad waarover we liepen, omdat het best glibberig was na al die regen.

 

man-vrouw

En is het nu heel anders voor mij als wandeltherapeut om met een mannelijke cliënt de hei op te gaan? Een beetje wel. Met mijn vrouwelijke cliënten wordt er meer gepraat. En dat voelt dan heel natuurlijk. Veel mannelijke cliënten merken op dat ze normaal niet zoveel over zichzelf spreken. Er valt ook vaker een stilte. Of we staan met regelmaat stil.

 

Nu is dit geen blog waarin de verschillen tussen mannen en vrouwen uitgemeten worden. Op het niveau van behoeften zijn we namelijk behoorlijk hetzelfde. De behoefte aan vrijheid, om nee te zeggen, om volledig jezelf te zijn en jezelf op de wereld neer te zetten. De behoefte om gezien te worden, erkend, gewaardeerd, geliefd. De behoefte aan veiligheid, fysiek en emotioneel.

 

Zelfde behoeften, andere vormen

Dat realiseerde ik me onderweg naar huis, na drie prachtige wandelingen. Zelfde route, andere vorm, zelfde behoeften.

Mijn eerste cliënt beleefde het bos als treurig. Later besefte ze dat die treurigheid als eenzaamheid voelde en van haar zelf was. Als we goed keken naar de interactie tussen de bomen die bijna al hun blad kwijt waren en hun omgeving, dan zagen we gemeenschappelijkheid.  Geen spoor van eenzaamheid. Het blad moest wijken voor de winter en ten behoeve van de wortelgroei die in de herfst optreedt. Wat aan de bovenkant dood en kaal uitzag was druk aan het groeien en oersterk onder de oppervlakte. Dat wilde cliënte ook voelen, kracht en verbinding.

 

Letting go

De tweede afspraak ging veel meer over het loslaten van het geconditioneerde zelf of het ego. Die stem die je onophoudelijk waarschuwt voor het gevaar van dingen anders doen dan het hoort. ‘Dan blijf je alleen over, dan vinden mensen je raar en wordt iedereen boos op je’. Maar als het leven zwaar wordt en je moet vechten voor je gezin en je eigen kwaliteit van leven, dan bied je die onaardige stem eerder het hoofd. Dan ben je bereid om al die angstgedachten los te laten en naar de kern terug te keren. ‘Wat heb ik nodig? ECHT nodig?’ Het antwoord was tijdens dit gesprek stilte en rust en het verlaten bos resoneerde volledig met die behoefte.

 

Stiltewandeling tot de kern

Ik sloot de dag af met een stiltewandeling. Een gesprek wat heel cognitief begon, eindigde midden op een open plek in het bos, luisterend naar de regendruppels. Naar de vogels en in de verte vliegtuigen. Daarna verliep het gesprek organischer, meer vanuit gevoel en kwetsbaarheid. Spijt kon uitgesproken worden, verlangens geformuleerd en verhalen uitgebeeld met behulp van de natuur om ons heen. In het donkere bos met de donkere bomen was het verlangen naar licht, openheid en vrijheid voelbaar. En de plek die het meest licht en open was, een zandvlakte, was door het toedoen van een hek met prikkeldraad, onbereikbaar. Confronterend en helder. Vooral omdat er verderop een poort in het hek zat wat toegang verschafte tot die open plek. De vraag was waar die poort zat in zijn dagelijks leven. En zoals altijd beantwoordde cliënt die belangrijke vraag zelf. Hij had al besloten om een deur dicht te doen in zijn zakelijk leven om weer toegang te krijgen tot datgene wat goed voelde voor hem. Tot het lichte en open gevoel. Tot de kern.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov