Berichten

Zelf doen

/1 Reactie/in , /door

 

Zelf doen

 

 

“Ik ben al 55 jaar oud, ik moet het toch zelf kunnen?” Met tranen in de ogen wordt een steentje weggetrapt en vol schaamte naar de grond gekeken. Er is even geen oogcontact en er valt een stilte. Dat is meteen zo fijn aan buiten, het is ok om even stil te zijn en te doorvoelen wat die vraag nu precies inhoudt. En wat het doet met iemand voorbij het cognitieve. En dat is nu eenmaal wel de sterkste/meest dominante coping van deze cliënt.

Zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. Schouders hangen naar beneden en zijn iets naar voren gebogen, zijn hoofd is van me afgewend en gebogen. We lopen verder en als hij dan eindelijk oogcontact maakt, dan vat ik dat op als een teken dat hij nu ruimte heeft voor een vraag van mijn kant. “Wat is zelf doen voor jou, hoe ziet dat eruit?”

“Nou, dan hoef ik geen bevestiging of erkenning van een ander te krijgen, dan laat ik opmerkingen die me zo aangrijpen gewoon van me afglijden. Dan hoef ik geen emoties met de ander te delen en daar begrip voor te vragen. Dan kan ik het zelf helemaal aan.”

 

 

Om je heen kijken

Ik kijk om me heen en vraag mijn cliënt om met me mee te kijken. Hoe doen de bomen dat eigenlijk, de regen van zich af laten glijden en zelf verder groeien zonder dat iemand aan ze trekt? Staan ze helemaal los van alles en iedereen terwijl ze dat doen? Hij kijkt me raar aan. Natuurlijk niet, bomen zijn afhankelijk van de voeding vanuit de bodem, de zon en regen. Maar ook van de mens, om beschermd te worden en niet gekapt of beschadigd.

Maar zijn ze wel zelfstandig dan, mogen we zeggen dat ze het zelf kunnen? Het antwoord is ja, ze doen het helemaal zelf en zijn daarbij afhankelijk van hun standplaats, de weersomstandigheden en andere helpende of minder helpende factoren.

 

 

Rondje symboliek

We hebben het regelmatig gehad over zijn rationele en nuchtere manier van denken en hoe dat hem hindert om te voelen en hulp te vragen als iets emotioneel pijn doet. Ik vraag hem of we even een rondje symboliek kunnen doen. Zijn zelf doen tegenover het zelf doen van de bomen. De hulpbronnen die bomen aanboren en met hun leven afhankelijk van zijn tegenover zijn wens om niemand te betrekken bij zijn emotionele binnenwereld. Ik vraag hem of dat wel haalbaar is en of hij denkt dat mensen dingen die raken echt van zich af laten glijden of dat het meer een houding is.

Het antwoord is nee, het is niet haalbaar om samen te willen zijn en tegelijkertijd niemand toe te laten. En de populaire opmerking over vervelende dingen van je af laten glijden, geeft alleen maar druk om te presteren. De bomen maken volop gebruik van hulpbronnen om onder andere regen van zich af te laten glijden, maar ook om met hitte om te gaan of andere bedreigingen. Wat zijn de hulpbronnen die hij aan kan spreken als iemand een hele vervelende opmerking maakt bijvoorbeeld?

 

 

Ruimte innemen

Hij gaat er echt voor staan, met op de achtergrond een enorme eik die hij uitkiest als rolmodel. Hij spreekt de wens uit om ruimte in te nemen, zoals de boom achter hem. Om uit spreken wat de opmerking van die ene collega met hem gedaan heeft, dan is zijn hulpbron zichzelf toestemming geven. Geheel autonoom en toch in interactie met de ander.

De schaamte is verdwenen uit zijn ogen. Het gevoel van afhankelijkheid dat hulp vragen bij hem opriep is weg. Hij heeft ervaren dat hij zelf veel hulpbronnen in huis heeft om in interactie met de ander ruimte in te nemen en dat betekent dus ook met zijn gevoelens en behoeften. De boom regelt zelf zijn groei en wordt daarbij beïnvloed door zijn achtergrond en de huidige omstandigheden. Dat geldt voor elk levend wezen, dus ook voor mij, is de conclusie waarmee we afsluiten terwijl we bij de uitgang van het natuurgebied aan komen.

 

 

 

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Vertrouwen

/0 Reacties/in , /door
Is de winter het seizoen bij uitstek om te leren vertrouwen?
Terwijl de blaadjes om ons heen allemaal losgelaten hebben, de aarde sterker dan ooit geurt en onze jassen glanzen van de regen, komt deze vraag bij me op.
Cliënte vertelt me over een geheim wat ze al een half jaar met zich meedraagt. Zoals het de meeste geheimen vergaat, zo gaat dit ook over menselijke relaties. Alles wat niet in het reguliere maatschappelijke plaatje past wordt al snel verzwegen. Uit angst voor afkeuring, verlies en eenzaamheid.
Ze schopt tegen hopen bladeren die we tegenkomen en kijkt naar de grond als ze “bekent” wat ze heeft gedaan en wat de aanleiding is geweest om zich aan te melden. Het is nog te vroeg om me aan te kijken. Al schuifelend en doorns van de braamstruiken ontwijkend kom ik te weten wat zich in haar leven heeft afgespeeld de laatste tijd. Ze heeft haar eigen waarden en normen moeten oprekken, vragen van vriendinnen strategisch moeten ontwijken en zonder hun luisterend oor of advies een belangrijk besluit genomen. De eenzaamheid straalt van haar af.
Als ik dat benoem verandert het snotteren in de regen in tranen. Ze kijkt op en ziet een vogel hoog in de lucht over ons heen vliegen. Dat roept een krachtig beeld bij haar op wat haar troost. Ze is niet de enige die alleen op pad is. Ze kijkt me aan, alsof ze me voor de eerste keer echt ziet tijdens dit gesprek. Er is eenzaamheid te lezen op haar gezicht, maar ook vastberadenheid, moed. Ik vraag daarnaar. Als de vogel zo dapper is om in zijn eentje te vliegen, dan kan ik dat ook zegt ze. Ik vlieg naar warmere oorden en daar vind ik mijn steun wel. Voor nu is het even een solovlucht.
Ik vraag haar om zich heen te kijken, echt kijken. Wat valt haar op aan de omgeving, aan de natuur? Heeft de natuur een boodschap voor haar? Ja, de natuur vertelt me te vertrouwen. De bomen hebben de blaadjes losgelaten in alle vertrouwen dat het voeding zal zijn voor de bodem in een paar maanden. Dan speelt het leven zich diep onder de grond af, ook een beetje geheim voor wie niet weet dat de wortels ook in de herfst en winter druk aan het werk zijn om te kunnen bloeien in het voorjaar. De belofte zit juist in het onzichtbare en onbesprokene. Zo ook in haar leven.
Ze kan nu met niemand spreken over haar besluit zodat ze het kan laten opbloeien op een ander moment. Eerst moet er onder het bladerdek nog wat werk plaatsvinden. Zonder schaamte of eenzaamheid, wel alleen. En dat is ok.
“Ik wist niet dat de winter me kon leren vertrouwen in mezelf, maar dat is zojuist gebeurd!” Een seizoen van verstilling en diepe worteling in zichzelf kan ook een vruchtbare bodem leggen voor vertrouwen en de belofte van een lente over 5 maanden…Maar eerst maar eens rustig broeden, verteren en mijmeren in de verstilling van het najaar en de winter.
Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Driemaal ja

/0 Reacties/in , /door

 

 Grote vragen

Moet ik bij het leger gaan in Oekraïne? Moet ik mijn leven weer helemaal omgooien? Zal ik terug naar mijn vrouw? 

Grootse vragen. Ingrijpend en sensationeel. Veel adrenaline. 

 

Omgeving

Het uitzicht om ons heen leent zich goed voor deze insteek. Vergezichten en stralend weer nodigen uit tot fantaseren en filosoferen. The sky is the limit. 

Totdat we op een druk kruispunt komen. Er is een drukte van jewelste, zonder onderbreking en goed georganiseerd worden allerlei goederen getransporteerd voor onze voeten. Als we niet goed hadden gekeken hadden we erop gestaan. Eenmaal gespot, kunnen we er niet meer omheen. De blik is opeens verschoven naar dichtbij en laag bij de grond. Letterlijk en figuurlijk. 

 

Mag het wat kleiner?

Cliënt wordt stil. De vraag is, mag het wat kleiner? Ik stel hem. Abstracte vragen kunnen twee kanten op gaan. Nog meer abstracte antwoorden en filosofische overpeinzingen of hele persoonlijke emotionele reacties. Starend naar de mierenkolonie, die nu aan onze aanwezigheid gewend was, stelt hij een wedervraag. Hoe weet elke mier wat ze moet doen? Ik kan mezelf weerhouden van een lesje biologie en in de stilte die volgt krijg ik een inkijk in zijn binnenwereld.  

 

“Ik heb altijd grote geslaagde stappen genomen. Het heeft me gebracht tot waar ik ben. Ik word onrustig als ik niet de volgende grote stap voor me zie, maar al die kleine dagelijkse dingen tegen kom. Hoe moet ik daarmee dealen, wat is de bedoeling? Als ik niet voor groot en 100% ga dan heeft het geen betekenis, kan ik het beter laten. Ik wil in de snelle energie leven van het westen, maar ook vertragen als ik bij mijn familie ben in het oosten.” 

 

Terug naar de basis 

Ok, terug naar de mieren, naar de basis. Wat zien we? Iedereen lijkt te weten wat ze moet doen, doet het snel en efficiënt en afgestemd op de ander. Is er sprake van snelheid? Is er sprake van familie en verbinding? Is er sprake van 100% en groots resultaat? Driemaal ja.  

Zou het kunnen dat zij jouw droomleven leven vanuit een weten? Dat ze niet hun hoofd breken over de zin van het leven, omdat ze doen wat zinvol is binnen de context waarin ze leven? Elk klein stapje is waardevol, elke grote stap wordt als community genomen. Dit sluit aan bij zijn proces van de afgelopen week. Hij is meer in gesprek gegaan met zijn omgeving en heeft ze betrokken bij zijn proces. Daarin heeft hij steun en richting gevonden. Hij kijkt er positief op terug, hoe kleine acties van zijn kant voor een verbetering van zijn functioneren binnen zijn sociale en professionele omgeving heeft geleid. 

 

“Dus het enige wat ik nu nog nodig heb is vertrouwen? Vertrouwen dat ik met al die kleine stappen wat bijdraag aan belangrijke grote zaken? Dat het leven me de juiste materialen aanreikt en ik alleen goed op hoef te letten dat ik er wel wat mee doe?” Driemaal ja… 

 

 

 

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Voor het leven kiezen

/3 Reacties/in , /door

 

 

Licht en donker

De combinatie licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels die vanzelfsprekend ontstaat in de wandelgesprekken, heeft voor altijd mijn hart gestolen. Er zijn zoveel goede redenen te bedenken om met je cliënten de natuur in te trekken en deze is key als je voor wandeltherapie kiest.

 

 

Samen snotteren

De afgelopen weken hebben mijn gesprekpartners regen en storm getrotseerd en soms van een zonnetje genoten. De onderwerpen varieerden van eenvoudig tot zeer complex. Net als in de kamer bij de psycholoog. Alleen snotterden we hier samen de sessie door, werden bijna opgetild door de wind en ja, na 15 jaar zonder incidenten, kregen we samen te maken met een boze Schotse Hooglander. Dat laatste liep met een sisser af, omdat we rustig en respectvol de ruimte boden aan de imposante dame van 800 kg. Tussen jou en mij, als je dat hebt meegemaakt, dan vallen veel andere uitdagingen in het niet 😊.

 

 

Veerkracht en moed

Er wordt regelmatig gezegd dat psychologen vooral bezig zijn met problemen en klachten van cliënten. Ik ontmoet al 20 jaar stuk voor stuk veerkrachtige mensen die hun uiterste best doen om voor het leven te kiezen. Hoe moeilijk het soms ook is of is geweest. Zo kijk ik tegen het psycholoog zijn aan. Een tijdje meelopen met ervaringsdeskundige mensen die willen groeien, zich beter voelen en iets minder zwaarte willen meetorsen. Het grootste gedeelte van die cliënten ervaren het samen buiten wandelen en praten als een cadeau aan zichzelf. Tijd maken om een frisse neus te halen, om een stukje genieten te verweven met het ervaren leed en met elke stap inzichten en moed verzamelen voor wat er moet gebeuren.

 

 

Moeilijke keuzes

Afgelopen tijd zijn er een aantal cliënten geweest die te kampen hebben met suïcide. Ofwel doordat een dierbare op die manier is gegaan, ofwel omdat ze zelf met die gedachten zitten. Dan komt het gesprek gauw op zingeving aan. Wat maakt dat je soms niet meer voor het leven kan kiezen? En wat helpt je juist om te blijven? We kijken om ons heen en zoeken naar tekenen van de natuur hierin doet. Wanneer geeft het zich gewonnen? Samen verwonderen we ons over de creatieve oplossingen die te zien zijn. Bomen die om bomen heen groeien in onmogelijke poses. Wortels die tegels optillen en dorre planten met 1 klein jong scheutje als teken van leven.

 

 

Levensvlam

Het stemt cliënten mild naar zichzelf toe en minder wanhopig. Zoals een plant de juiste randvoorwaarden nodig heeft om die levensvlam groot te houden en te groeien, zo ook wij mensen. In de kern is er een enorme levenswens en daar mag het over gaan in deze gesprekken. Wat heb jij nodig om voor het leven te kiezen? Als waardevol en grillig geschenk en allesbehalve vanzelfsprekend. Evenwicht tussen licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels?

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

EMDR in de natuur

/0 Reacties/in /door

De uitvoering

 

Met de patiënt spreek je af op een locatie in de natuur en dat vormt het vertrekpunt van de wandeling. Binnen vijf minuten start je de

EMDR-sessie op en volg je het standaardprotocol. Je loopt naast elkaar tijdens de sessie. Het komt daardoor veel dichter bij een natuurlijke

manier van praten en ook het lijf doet mee. “Om EMDR lopend in de natuur te doen is het handig als je het EMDR-standaardprotocol uit je

hoofd kent”, zegt Emily, zodat je dit niet hoeft vast te houden tijdens het wandelen. “Tevens is het belangrijk dat je bekend bent met

verschillende interweaves.”

 

Lees verder

Wat de natuur vindt van perfectie

/0 Reacties/in , /door

En wat is het verschil tussen perfect en precies goed?

 

 

“Misschien moet ik het bewaren tot volgend jaar”.

 

Lenteherinnering

Het nestje is verlaten. De kleine kunstenaar die het gemaakt heeft, stelt mijn aanwezigheid 3 keer per dag niet op prijs. Zij (of hij) vliegt elke keer dat ik de stal binnenloop net niet tegen mijn gezicht. Ik houd afstand, doe zachtjes, het mag niet baten.

“Durf ik te kijken?” Ik moet wel, ik heb de halstertouw nodig en het nestje is precies in de ronding ervan ingebouwd. De natuurlijke balans van het bouwsel treft me. Buitenkant is stevig, gevlochten takjes houden de boel bij elkaar. Binnenin is een heerlijk zacht bedje gemaakt van paardenhaar en veertjes. Welk eitje wil nu niet in dit nestje liggen?

 

Perfecte natuur

Maar nu terug naar de perfectie. Wat heeft dat te maken met psychologie en met ons als mensen? Marjon Bohré heeft hier een mooi boek over geschreven, De Perfectieparadox. Terwijl ik het lees komt het nestje weer bij me op. En vraag ik me als overtuigd Buitenpsycholoog af wat de antwoorden van de natuur op perfectie zijn. Doet natuur wel aan perfectie?

Als ik de verhalen van mijn cliënten langs ga, moet ik concluderen dat perfectie vaak een drempel vormt en soms een monster is. Het levert onzekerheid, jaloezie, tekort, apathie en stress op. Wanneer zou perfectie in ons systeem geslopen zijn? Op school, op ons werk en in onze gedachten? Wanneer is het zelfs een deugd geworden die synoniem staat voor hard werken, topresultaten en schoonheid?

 

Controlefreak doet aan goed genoeg

Als herstellend controlefreak en perfectionist heb ik mijn leven steeds meer in kunnen delen volgens het ‘goed genoeg’ en soms ‘precies goed’ principe. Het is een dagelijks aandachtspunt die goed van pas komt in de gesprekken in de natuur. De natuur laat met elke stap zien dat perfect niet bestaat. Er is geen enkele rechte lijn te bespeuren, geen boom zonder dode takken en geen levend organisme zonder het vergane equivalent. Samen ontdekken wat er misschien niet perfect is maar wel in evenwicht, doet veel voor mensen. Misschien mogen ze van zichzelf streven naar dat evenwicht in plaats van een ‘picture perfect’. Wat is daarvoor nodig? Misschien prikken ze zelfs de illusie van perfectionisme door en zien het wanhopige mechanisme ervan. Een falende en rigide coping om met de grilligheid van het leven om te gaan.

 

Ik stem voor de oplossing van de natuur hierin. Weg met perfectionisme, welkom evenwicht. Ik ben niet perfect, maar goed genoeg. Hoe klinkt die als je het hardop uitspreekt? Als je net zo oplossingsgericht als de natuur te werk gaat? Meer doen van wat werkt en minder doen van wat niet voor jou werkt.

 

Ach en het nestje? Die bewaar ik om me te herinneren aan de lente, natuurlijk evenwicht en mijn hardwerkende gevleugelde buur.

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

 

Het heilige setje

/1 Reactie/in , /door

 

Spannende dingen doen
Of het nu gaat om een achtbaan, voor jezelf opkomen of je vergaderingen buiten al wandelend doen, spannende dingen doen brengt groei met zich mee. En speelsheid. FUN. Wanneer heb jij dat voor het laatst iets spannends ondernomen en daar lol aan beleefd?

Ik ben voor het eerst in 15 jaar weer in de achtbaan gegaan. Voor mijn zoontje natuurlijk en stiekem ook een beetje voor mezelf. Naast fun en een beetje misselijkheid kwam ik een oud bekend setje tegen. Eens een psycholoog altijd een psycholoog, de analyse was gauw gemaakt en de verbanden gelegd. Hier komen ze…

 

Oud bekend setje
Controle loslaten, overgeven aan de intense fysieke sensaties die gepaard gaan met rollercoasters en niet te vergeten, vertrouwen hebben in een El Condor of een Python…
Loslaten, Overgave en Vertrouwen. Bekende termen uit praktisch alle therapie sessies. Wie deze heilige drie-eenheid beheerst komt namelijk niet heel snel op gesprek bij de psycholoog.

 

Loslaten
Loslaten gaat vaak over negatieve emoties, gedachten en gebeurtenissen. Het oude, hetgeen waar we geen controle over hebben en gedachten die ons alleen maar bang, boos en verdrietig maken. Opruimen is achteraf altijd lekker, maar wie heeft er zin in? En in het geval van loslaten, hoe doe je dat dan?
Overgave
Overgave lijkt nog een stap verder te gaan. Het vermogen mee te bewegen met wat er op je pad komt, acceptatie van onvoorziene tegenslagen en soms zonder verzet verdragen dat het leven een eigen wil heeft. Je kunt het ook flexibiliteit noemen.
Vertrouwen
Vertrouwen spant de kroon van deze drie-eenheid. Vertrouwen dat het leven het beste met je voor heeft, dat dingen niet voor niks gebeuren en dat alles in een context en op de lange termijn zinvol is. Oei, dat is veel gevraagd. Het heet zingeving 🙂 Als je ook maar een beetje weet wat jouw leven zin geeft, dan geeft dat stevigheid. Om beslissingen te nemen, nee te zeggen, te incasseren wat niet te voorkomen en op te lossen valt.

 

Het najaar en de natuur doen het voor. We hoeven alleen om ons heen te kijken en we zien hoe opruimen, meebewegen met de hardere wind en het onuitgesproken vertrouwen dat er wel een tijd komt van blaadjes en bloemen de natuur vormt. Kijk eens goed naar een boom. Het bestaat uit een stevig deel, de stam, een beweeglijk en flexibel deel, het bladerdek en een lekker loslaatsituatie, de bladeren. Vertrouwen, Overgave, Loslaten. Voila!

 

Deze combinatie van symboliek, speelsheid en buiten de comfortzone treden kenmerken Buitenpsychologie. Wat ik in de achtbaan heb geleerd vinden wij als Buitenpsychologen samen met onze cliënten terug in de natuur. De uitnodiging blijft, ga het zelf ervaren!

 

Zoals John Muir het zo mooi verwoord heeft: “With every walk in nature, one receives far more than he seeks”.

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Nieuw avontuur met een bekend vlammetje in de buik

/3 Reacties/in , /door

 

 

 

 

Na ruim 4 jaar zie ik haar weer. Jong, talentvol en veel te vroeg volwassen moeten worden. Nu depressief en wanhopig.

 

Na onze laatste sessie in 2017 heeft ze de wereld rondgereisd, is neergestreken op Madagascar en heeft daar antwoorden gevonden op existentiële vragen. Wie ben ik, wat doet mijn vlam branden en waar hoor ik thuis? Antwoorden waar de meeste mensen hun hele leven naar op zoek zijn en vaak laat ontdekken dat ze niet te vinden zijn in carrières, gezinnen, geld of eigendom.

 

Werken voor een goed doel, leven met en in de natuur en zichzelf overtreffen in kunnen en durven. Verder volwassen worden door positieve en bekrachtigende ervaringen in plaats van verlies en overleving. Allemaal in the pocket, voordat een bekende virus haar terug naar Nederland bracht.

 

Liefdevol ontvangen door haar netwerk thuis kan ze een jaar later nog steeds niet aarden hier. Maar terug kan ze ook niet meer vanwege de maatregelen daar. Haar ankerpunt van zingeving en geluk op Madagascar van de afgelopen jaren is langzaam een molensteen aan het worden. Ze kan alleen maar aan terugkeren denken en stelt het leven even uit totdat het moment daar is. Dat eist zijn tol nu.

 

Met tegenzin wil ze tijdelijk even de molensteen opzij leggen zodat we ernaar kunnen kijken. Ze kiest een grote steen op de hei als symbool ervoor. Wat heeft deze ervaring jou geleerd over jezelf is de vraag. Dat ik niet alleen ben, dat er een vuur in mij brandt waarmee ik mooie dingen kan doen waar ik zelf trots op ben en dat er een gevoel bestaat dat thuis heet. Naast boos, blij, bedroefd en bang is er nu ook een diepgeworteld gevoel van thuis zijn. Sinds ik wees ben, heb ik dat gevoel nooit meer gehad.

 

Ok. Ik vraag haar of ze grote kei wil meenemen naar huis. Misschien geeft dat een gevoel van thuis, ook in Nederland. Ze moet lachen en kijkt me gek aan. Nee, dat is natuurlijk veel te zwaar. Oh. Hoe zit het dan met Madagascar? Wil ze dat een ankerpunt van inspiratie, zingeving en geluk laten zijn of wil ze er graag mee gaan slepen?

 

Ze weet natuurlijk heel goed waar ik heen wil. En langzaam beseft ze dat zij er ook heen wil. Langzaam komt haar wil om te leven tevoorschijn. Die innerlijke vlam die aangewakkerd is daar, maar hier moet branden. Wil branden. Anders gaat het lichtje uit en blijft er leegte en depressie over.

 

1 week later belt ze me voor een spoedsessie. Sinds ze gevoelsmatig Madagascar heeft losgelaten is een andere enorme kans in het buitenland op haar pad gekomen. Ze wil komen praten over wat ze moet doen. Ze heeft 2 dagen om te beslissen. Ik neem haar mee naar de grote kei op de hei. Ik vraag haar wat ze weet. Niet wat haar hoofd zegt, maar wat ze weet als ze naar het symbool voor haar warme nest in Madagascar kijkt. Er is maar 1 antwoord en dat is dat ze gaat. Een nieuw avontuur in een nieuwe cultuur, maar met het vertrouwde vlammetje in haar buik.

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Van de knoop in de knop

/0 Reacties/in /door

 

 

 

De buitenkraan is ontdooid, je kan weer racen op je mountainbike en zonder skibroek de deur uit. De vogeltjes fluiten, het is langer licht en er hangt een zachtheid in de lucht. Lente! Ken je dat gevoel?

 

Je voelt meer energie, maar ook onrust. Hoe lang nog? Hoeveel koude dagen hebben we nog te gaan? Om dan te beseffen dat we nog maanden te gaan hebben voordat we een beetje van lente mogen spreken.

 

Het voorjaar staat voor een nieuw begin, nieuwe kansen, voor groei. Betekent zin in de lente dan zin in het nieuwe en ongerepte? Bomen vol knoppen van beloften en mogelijkheden? De toenemende warmte van de zon? Energie in de natuur die volop tot leven komt en energie vanbinnen om van alles te doen?

 

Versnellen, dat is wat lente met zich meebrengt. Alles wat in de winter onder de grond of in slaapstand boven de grond leefde loopt weer uit. Voorzichtig, maar vastberaden om alle zonnestralen en voeding te benutten die voorhanden zijn. Waarom is het aan het begin van de winter fijn om te vertragen en naar binnen te keren terwijl het einde van de winter maar niet in zicht lijkt te komen?  De wens om door te spoelen naar het voorjaar lijkt op te spelen zodra er een warme en zonnige dag zich aandient.

 

Mooie tijd om je af te vragen of je wel voldoende naar binnen bent gegaan. Heb je de tijd genomen om te reflecteren op het afgelopen jaar? Heb je voldoende rust genomen om energie te hebben voor het voorjaar? Welke wortels, vertakkingen en relaties heb je afgestoten of dien je te snoeien voor de groei?

 

Hoe verleidelijk het ook lijkt om een aanloop te nemen en bij de eerste zonnestraal uit te schieten, het is nog te vroeg. Het is tijd voor vertraging, pas op de plaats maken, vertrouwen dat de lente komt. Wetend dat wachten op het juiste moment de kans op gezonde groei vergroot.

 

Lisa staat te popelen om aan de slag te gaan en haar net ontdekte hoogbegaafdheid te ontplooien. Ze heeft zich net aangemeld voor wandeltherapie. Na een leven lang struggelen met het gevoel van anders zijn gevolgd door vele diagnoses, heeft ze een knoop doorgehakt. Het is tijd voor opbouwende gesprekken. Zelfvertrouwen en zelfwaarde. Het is tijd voor groei.

 

Haar lichaam vertelt een ander verhaal. Een verhaal van vermoeidheid en tegelijkertijd de hoogste staat van paraatheid. Hooggevoeligheid dat overgegaan is in reactiviteit, zowel fysiek als emotioneel volgt op elke prikkel een intense reactie. Een biologisch en psychologisch systeem dat snakt naar de rust van de herfst en de winter.

 

Loslaten van alles wat niet meer nodig is en oogsten wat ze gezaaid heeft is in volle gang. Nu die rust nog. De verstilde landschap die we een tijdje terug in Nederland hadden. Ogenschijnlijk levensloze oppervlakte, bruisend van het leven en de potentie onder de bevroren bovenlaag. Popelend om te ontkiemen, maar vol geduld.

 

Lisa maakt nu de transitie naar verstillen en reserves opbouwen. Naar een lichaam en geest die in balans geraken en weer prikkels kunnen verwerken. Gevoed door nieuwe kennis over hoogbegaafdheid met alle voor- en -nadelen die erbij horen. Elke wandeling weer een stukje dichterbij de ontluikende lente, van binnen en van buiten.

 

 

 

 

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

De Buitenpsychologen bij Backslash

/0 Reacties/in /door

Backslash: Therapy and mindfulness training gets a change of scenery as psychologists and trainers head out to nature. Backslash sits down with mental health professionals to talk about why the outdoors are key to healing burn-out, depression and other mental illnesses.