Tag Archief van: loslaten

Voor het leven kiezen

3 Reacties

 

 

Licht en donker

De combinatie licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels die vanzelfsprekend ontstaat in de wandelgesprekken, heeft voor altijd mijn hart gestolen. Er zijn zoveel goede redenen te bedenken om met je cliënten de natuur in te trekken en deze is key als je voor wandeltherapie kiest.

 

 

Samen snotteren

De afgelopen weken hebben mijn gesprekpartners regen en storm getrotseerd en soms van een zonnetje genoten. De onderwerpen varieerden van eenvoudig tot zeer complex. Net als in de kamer bij de psycholoog. Alleen snotterden we hier samen de sessie door, werden bijna opgetild door de wind en ja, na 15 jaar zonder incidenten, kregen we samen te maken met een boze Schotse Hooglander. Dat laatste liep met een sisser af, omdat we rustig en respectvol de ruimte boden aan de imposante dame van 800 kg. Tussen jou en mij, als je dat hebt meegemaakt, dan vallen veel andere uitdagingen in het niet 😊.

 

 

Veerkracht en moed

Er wordt regelmatig gezegd dat psychologen vooral bezig zijn met problemen en klachten van cliënten. Ik ontmoet al 20 jaar stuk voor stuk veerkrachtige mensen die hun uiterste best doen om voor het leven te kiezen. Hoe moeilijk het soms ook is of is geweest. Zo kijk ik tegen het psycholoog zijn aan. Een tijdje meelopen met ervaringsdeskundige mensen die willen groeien, zich beter voelen en iets minder zwaarte willen meetorsen. Het grootste gedeelte van die cliënten ervaren het samen buiten wandelen en praten als een cadeau aan zichzelf. Tijd maken om een frisse neus te halen, om een stukje genieten te verweven met het ervaren leed en met elke stap inzichten en moed verzamelen voor wat er moet gebeuren.

 

 

Moeilijke keuzes

Afgelopen tijd zijn er een aantal cliënten geweest die te kampen hebben met suïcide. Ofwel doordat een dierbare op die manier is gegaan, ofwel omdat ze zelf met die gedachten zitten. Dan komt het gesprek gauw op zingeving aan. Wat maakt dat je soms niet meer voor het leven kan kiezen? En wat helpt je juist om te blijven? We kijken om ons heen en zoeken naar tekenen van de natuur hierin doet. Wanneer geeft het zich gewonnen? Samen verwonderen we ons over de creatieve oplossingen die te zien zijn. Bomen die om bomen heen groeien in onmogelijke poses. Wortels die tegels optillen en dorre planten met 1 klein jong scheutje als teken van leven.

 

 

Levensvlam

Het stemt cliënten mild naar zichzelf toe en minder wanhopig. Zoals een plant de juiste randvoorwaarden nodig heeft om die levensvlam groot te houden en te groeien, zo ook wij mensen. In de kern is er een enorme levenswens en daar mag het over gaan in deze gesprekken. Wat heb jij nodig om voor het leven te kiezen? Als waardevol en grillig geschenk en allesbehalve vanzelfsprekend. Evenwicht tussen licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels?

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Wat de natuur vindt van perfectie

0 Reacties

En wat is het verschil tussen perfect en precies goed?

 

 

“Misschien moet ik het bewaren tot volgend jaar”.

 

Lenteherinnering

Het nestje is verlaten. De kleine kunstenaar die het gemaakt heeft, stelt mijn aanwezigheid 3 keer per dag niet op prijs. Zij (of hij) vliegt elke keer dat ik de stal binnenloop net niet tegen mijn gezicht. Ik houd afstand, doe zachtjes, het mag niet baten.

“Durf ik te kijken?” Ik moet wel, ik heb de halstertouw nodig en het nestje is precies in de ronding ervan ingebouwd. De natuurlijke balans van het bouwsel treft me. Buitenkant is stevig, gevlochten takjes houden de boel bij elkaar. Binnenin is een heerlijk zacht bedje gemaakt van paardenhaar en veertjes. Welk eitje wil nu niet in dit nestje liggen?

 

Perfecte natuur

Maar nu terug naar de perfectie. Wat heeft dat te maken met psychologie en met ons als mensen? Marjon Bohré heeft hier een mooi boek over geschreven, De Perfectieparadox. Terwijl ik het lees komt het nestje weer bij me op. En vraag ik me als overtuigd Buitenpsycholoog af wat de antwoorden van de natuur op perfectie zijn. Doet natuur wel aan perfectie?

Als ik de verhalen van mijn cliënten langs ga, moet ik concluderen dat perfectie vaak een drempel vormt en soms een monster is. Het levert onzekerheid, jaloezie, tekort, apathie en stress op. Wanneer zou perfectie in ons systeem geslopen zijn? Op school, op ons werk en in onze gedachten? Wanneer is het zelfs een deugd geworden die synoniem staat voor hard werken, topresultaten en schoonheid?

 

Controlefreak doet aan goed genoeg

Als herstellend controlefreak en perfectionist heb ik mijn leven steeds meer in kunnen delen volgens het ‘goed genoeg’ en soms ‘precies goed’ principe. Het is een dagelijks aandachtspunt die goed van pas komt in de gesprekken in de natuur. De natuur laat met elke stap zien dat perfect niet bestaat. Er is geen enkele rechte lijn te bespeuren, geen boom zonder dode takken en geen levend organisme zonder het vergane equivalent. Samen ontdekken wat er misschien niet perfect is maar wel in evenwicht, doet veel voor mensen. Misschien mogen ze van zichzelf streven naar dat evenwicht in plaats van een ‘picture perfect’. Wat is daarvoor nodig? Misschien prikken ze zelfs de illusie van perfectionisme door en zien het wanhopige mechanisme ervan. Een falende en rigide coping om met de grilligheid van het leven om te gaan.

 

Ik stem voor de oplossing van de natuur hierin. Weg met perfectionisme, welkom evenwicht. Ik ben niet perfect, maar goed genoeg. Hoe klinkt die als je het hardop uitspreekt? Als je net zo oplossingsgericht als de natuur te werk gaat? Meer doen van wat werkt en minder doen van wat niet voor jou werkt.

 

Ach en het nestje? Die bewaar ik om me te herinneren aan de lente, natuurlijk evenwicht en mijn hardwerkende gevleugelde buur.

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

 

Het heilige setje

1 Reactie

 

Spannende dingen doen
Of het nu gaat om een achtbaan, voor jezelf opkomen of je vergaderingen buiten al wandelend doen, spannende dingen doen brengt groei met zich mee. En speelsheid. FUN. Wanneer heb jij dat voor het laatst iets spannends ondernomen en daar lol aan beleefd?

Ik ben voor het eerst in 15 jaar weer in de achtbaan gegaan. Voor mijn zoontje natuurlijk en stiekem ook een beetje voor mezelf. Naast fun en een beetje misselijkheid kwam ik een oud bekend setje tegen. Eens een psycholoog altijd een psycholoog, de analyse was gauw gemaakt en de verbanden gelegd. Hier komen ze…

 

Oud bekend setje
Controle loslaten, overgeven aan de intense fysieke sensaties die gepaard gaan met rollercoasters en niet te vergeten, vertrouwen hebben in een El Condor of een Python…
Loslaten, Overgave en Vertrouwen. Bekende termen uit praktisch alle therapie sessies. Wie deze heilige drie-eenheid beheerst komt namelijk niet heel snel op gesprek bij de psycholoog.

 

Loslaten
Loslaten gaat vaak over negatieve emoties, gedachten en gebeurtenissen. Het oude, hetgeen waar we geen controle over hebben en gedachten die ons alleen maar bang, boos en verdrietig maken. Opruimen is achteraf altijd lekker, maar wie heeft er zin in? En in het geval van loslaten, hoe doe je dat dan?
Overgave
Overgave lijkt nog een stap verder te gaan. Het vermogen mee te bewegen met wat er op je pad komt, acceptatie van onvoorziene tegenslagen en soms zonder verzet verdragen dat het leven een eigen wil heeft. Je kunt het ook flexibiliteit noemen.
Vertrouwen
Vertrouwen spant de kroon van deze drie-eenheid. Vertrouwen dat het leven het beste met je voor heeft, dat dingen niet voor niks gebeuren en dat alles in een context en op de lange termijn zinvol is. Oei, dat is veel gevraagd. Het heet zingeving 🙂 Als je ook maar een beetje weet wat jouw leven zin geeft, dan geeft dat stevigheid. Om beslissingen te nemen, nee te zeggen, te incasseren wat niet te voorkomen en op te lossen valt.

 

Het najaar en de natuur doen het voor. We hoeven alleen om ons heen te kijken en we zien hoe opruimen, meebewegen met de hardere wind en het onuitgesproken vertrouwen dat er wel een tijd komt van blaadjes en bloemen de natuur vormt. Kijk eens goed naar een boom. Het bestaat uit een stevig deel, de stam, een beweeglijk en flexibel deel, het bladerdek en een lekker loslaatsituatie, de bladeren. Vertrouwen, Overgave, Loslaten. Voila!

 

Deze combinatie van symboliek, speelsheid en buiten de comfortzone treden kenmerken Buitenpsychologie. Wat ik in de achtbaan heb geleerd vinden wij als Buitenpsychologen samen met onze cliënten terug in de natuur. De uitnodiging blijft, ga het zelf ervaren!

 

Zoals John Muir het zo mooi verwoord heeft: “With every walk in nature, one receives far more than he seeks”.

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Nieuw avontuur met een bekend vlammetje in de buik

3 Reacties

 

 

 

 

Na ruim 4 jaar zie ik haar weer. Jong, talentvol en veel te vroeg volwassen moeten worden. Nu depressief en wanhopig.

 

Na onze laatste sessie in 2017 heeft ze de wereld rondgereisd, is neergestreken op Madagascar en heeft daar antwoorden gevonden op existentiële vragen. Wie ben ik, wat doet mijn vlam branden en waar hoor ik thuis? Antwoorden waar de meeste mensen hun hele leven naar op zoek zijn en vaak laat ontdekken dat ze niet te vinden zijn in carrières, gezinnen, geld of eigendom.

 

Werken voor een goed doel, leven met en in de natuur en zichzelf overtreffen in kunnen en durven. Verder volwassen worden door positieve en bekrachtigende ervaringen in plaats van verlies en overleving. Allemaal in the pocket, voordat een bekende virus haar terug naar Nederland bracht.

 

Liefdevol ontvangen door haar netwerk thuis kan ze een jaar later nog steeds niet aarden hier. Maar terug kan ze ook niet meer vanwege de maatregelen daar. Haar ankerpunt van zingeving en geluk op Madagascar van de afgelopen jaren is langzaam een molensteen aan het worden. Ze kan alleen maar aan terugkeren denken en stelt het leven even uit totdat het moment daar is. Dat eist zijn tol nu.

 

Met tegenzin wil ze tijdelijk even de molensteen opzij leggen zodat we ernaar kunnen kijken. Ze kiest een grote steen op de hei als symbool ervoor. Wat heeft deze ervaring jou geleerd over jezelf is de vraag. Dat ik niet alleen ben, dat er een vuur in mij brandt waarmee ik mooie dingen kan doen waar ik zelf trots op ben en dat er een gevoel bestaat dat thuis heet. Naast boos, blij, bedroefd en bang is er nu ook een diepgeworteld gevoel van thuis zijn. Sinds ik wees ben, heb ik dat gevoel nooit meer gehad.

 

Ok. Ik vraag haar of ze grote kei wil meenemen naar huis. Misschien geeft dat een gevoel van thuis, ook in Nederland. Ze moet lachen en kijkt me gek aan. Nee, dat is natuurlijk veel te zwaar. Oh. Hoe zit het dan met Madagascar? Wil ze dat een ankerpunt van inspiratie, zingeving en geluk laten zijn of wil ze er graag mee gaan slepen?

 

Ze weet natuurlijk heel goed waar ik heen wil. En langzaam beseft ze dat zij er ook heen wil. Langzaam komt haar wil om te leven tevoorschijn. Die innerlijke vlam die aangewakkerd is daar, maar hier moet branden. Wil branden. Anders gaat het lichtje uit en blijft er leegte en depressie over.

 

1 week later belt ze me voor een spoedsessie. Sinds ze gevoelsmatig Madagascar heeft losgelaten is een andere enorme kans in het buitenland op haar pad gekomen. Ze wil komen praten over wat ze moet doen. Ze heeft 2 dagen om te beslissen. Ik neem haar mee naar de grote kei op de hei. Ik vraag haar wat ze weet. Niet wat haar hoofd zegt, maar wat ze weet als ze naar het symbool voor haar warme nest in Madagascar kijkt. Er is maar 1 antwoord en dat is dat ze gaat. Een nieuw avontuur in een nieuwe cultuur, maar met het vertrouwde vlammetje in haar buik.

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Van de knoop in de knop

0 Reacties

 

 

 

De buitenkraan is ontdooid, je kan weer racen op je mountainbike en zonder skibroek de deur uit. De vogeltjes fluiten, het is langer licht en er hangt een zachtheid in de lucht. Lente! Ken je dat gevoel?

 

Je voelt meer energie, maar ook onrust. Hoe lang nog? Hoeveel koude dagen hebben we nog te gaan? Om dan te beseffen dat we nog maanden te gaan hebben voordat we een beetje van lente mogen spreken.

 

Het voorjaar staat voor een nieuw begin, nieuwe kansen, voor groei. Betekent zin in de lente dan zin in het nieuwe en ongerepte? Bomen vol knoppen van beloften en mogelijkheden? De toenemende warmte van de zon? Energie in de natuur die volop tot leven komt en energie vanbinnen om van alles te doen?

 

Versnellen, dat is wat lente met zich meebrengt. Alles wat in de winter onder de grond of in slaapstand boven de grond leefde loopt weer uit. Voorzichtig, maar vastberaden om alle zonnestralen en voeding te benutten die voorhanden zijn. Waarom is het aan het begin van de winter fijn om te vertragen en naar binnen te keren terwijl het einde van de winter maar niet in zicht lijkt te komen?  De wens om door te spoelen naar het voorjaar lijkt op te spelen zodra er een warme en zonnige dag zich aandient.

 

Mooie tijd om je af te vragen of je wel voldoende naar binnen bent gegaan. Heb je de tijd genomen om te reflecteren op het afgelopen jaar? Heb je voldoende rust genomen om energie te hebben voor het voorjaar? Welke wortels, vertakkingen en relaties heb je afgestoten of dien je te snoeien voor de groei?

 

Hoe verleidelijk het ook lijkt om een aanloop te nemen en bij de eerste zonnestraal uit te schieten, het is nog te vroeg. Het is tijd voor vertraging, pas op de plaats maken, vertrouwen dat de lente komt. Wetend dat wachten op het juiste moment de kans op gezonde groei vergroot.

 

Lisa staat te popelen om aan de slag te gaan en haar net ontdekte hoogbegaafdheid te ontplooien. Ze heeft zich net aangemeld voor wandeltherapie. Na een leven lang struggelen met het gevoel van anders zijn gevolgd door vele diagnoses, heeft ze een knoop doorgehakt. Het is tijd voor opbouwende gesprekken. Zelfvertrouwen en zelfwaarde. Het is tijd voor groei.

 

Haar lichaam vertelt een ander verhaal. Een verhaal van vermoeidheid en tegelijkertijd de hoogste staat van paraatheid. Hooggevoeligheid dat overgegaan is in reactiviteit, zowel fysiek als emotioneel volgt op elke prikkel een intense reactie. Een biologisch en psychologisch systeem dat snakt naar de rust van de herfst en de winter.

 

Loslaten van alles wat niet meer nodig is en oogsten wat ze gezaaid heeft is in volle gang. Nu die rust nog. De verstilde landschap die we een tijdje terug in Nederland hadden. Ogenschijnlijk levensloze oppervlakte, bruisend van het leven en de potentie onder de bevroren bovenlaag. Popelend om te ontkiemen, maar vol geduld.

 

Lisa maakt nu de transitie naar verstillen en reserves opbouwen. Naar een lichaam en geest die in balans geraken en weer prikkels kunnen verwerken. Gevoed door nieuwe kennis over hoogbegaafdheid met alle voor- en -nadelen die erbij horen. Elke wandeling weer een stukje dichterbij de ontluikende lente, van binnen en van buiten.

 

 

 

 

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Sombermans? Check this!

1 Reactie

Sombermans? Check this!

 

 

De overload aan herfstfoto’s op social media, verregende mensen en grijze luchten maken de stand van zaken duidelijk. Het is herfst. 69.9 milimeter regen is gevallen in de eerste anderhalve week van oktober, dat is bijna de hoeveelheid regen voor de hele maand. Paadjes worden glad en natte sokken in regenlaarsjes worden weer dagelijkse kost.

 

Het buiten zijn en buiten leven is abrupt tot een eind gekomen voor velen. Samen met het vele online werken, wegvallen van een natuurlijke grens tussen werk en privé en de kortere dagen, levert dat psychische en fysieke klachten op. Om maar niet te spreken over maatregelen en beperkingen die een onderdeel van ons leven zijn geworden. De kans om je “sombermans” te voelen is vele malen groter dan in de lente en zomer.

 

De meesten van ons zoeken naar korte termijn oplossingen. Een vakantie naar de zon boeken, vet en suiker eten, meer Netflixen, kortom meer verdoven. Even het ongemak niet voelen. Het herfstweer trotseren hoort daar niet bij.

Als je dan toch de kou en nattigheid trotseert, de natuur in duikt en om je kijkt kom je tot een andere conclusie. De lucht is door de regen gevuld met geuren. Dieren en planten oogsten de rijkdom van de afgelopen zomer. En er is veel te zien!

 

Het is een drukte van jewelste boven en onder de grond. Najaarsbloeiers zoals klimop nemen het over van de zomerbloeiers. Paddenstoelen schieten overal als ….nou ja paddenstoelen uit de grond om zich voort te kunnen planten, om organisch afval op te ruimen, om bomen te helpen in hun groei, om mensen, dieren en insecten van voedsel te voorzien én als ingrediënt voor antibiotica (bron Natuurmonumenten en IVN).

 

Ook als deze weetjes je helemaal niet kunnen interesseren of opbeuren, is de tocht richting de natuur helpend. Die tocht mag heel klein beginnen. Met een plantje op je bureau plaatsen, een mooi natuurplaatje boven je bank, uit het raam staren naar een boom of de lucht of een rondje van 5 minuten buiten lopen langs groene perkjes. Die wandeling van 25 kilometer komt nog wel.

 

En als je denkt dat je daar geen tijd voor hebt tijdens je werk, think again please! We leven in een tijd waarin we nog meer aandacht moeten besteden aan onze gezondheid. Moeten, willen en kunnen. Juist op het werk!

 

Wat gaat jouw eerste stap zijn? Wij lezen je reacties graag in de comments.

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Genade? Natuurlijk.

0 Reacties

 

Na een paar weken van veel informatie en veel onzekerheid, voelen wij ons overspoeld. Hebben jullie dat ook?

 

Wij hebben voor onszelf, in de natuur, deze inzichten gevonden. Die willen we graag met jullie delen.

 

# 1 : Genade en gemeenschap. Lief zijn voor jezelf en lief zijn voor een ander. Leg de lat niet te hoog. Zoek verbinding en troost bij elkaar. Ook als je gezond bent of niemand verloren hebt. Slow down. Dieren in de wildernis blijven bij elkaar om gevaar het hoofd te bieden. Bomen vormen families die elkaar voeden en ondersteunen in moeilijke tijden.

 

# 2: Veerkracht en vertrouwen. Wij als mensheid kunnen dit. Deze lastige tijd dragen. Zoals de natuur verlies lijdt, zo lijden wij nu ook verlies. Wij zijn natuur. Het houdt ons echter niet tegen om te groeien en te evolueren. Met vallen en opstaan. Vertrouw op je eigen natuurlijke veerkracht.

 

# 3 : Moed moet.? Moedig zijn kunnen we leren. Je doet jezelf tekort als je denkt dat sommige mensen moediger geboren worden. Ook jij kunt moed leren. Praten over wat je bezig houdt is moedig. Delen dat jij je kwetsbaar voelt is moedig. Aangeven dat je het ook niet weet is moedig. De natuur kan daarin een groot voorbeeld zijn. Elke lente gaan jonge vogels hun nest uit, komen er knoppen aan een boom, breken vlinders uit hun cocon. Zonder te weten hoe het verder gaat.

 

# 4 : Overgave. Het leven doet. Ook al lijkt het zo maakbaar, at the end of the day, hebben we weinig te zeggen over wat ons te wachten staat. We hebben de keuze om te vechten en te vluchten òf om mee te bewegen. Aansluiten. De lente neemt zijn tijd, want in de nacht kan het nog vriezen. Alles in de natuur geeft zich over en wacht het juiste moment af.

 

# 5 : Bigger picture. Een crisis van deze omvang hebben de meesten van ons nog niet meegemaakt. De mensheid als geheel heeft eerder met dit bijltje gehakt. We’ve been down this road before. Evolutie heet het. De natuur weet wel raad met een flinke crisis. Hoe? Door genade, veerkracht, moed, overgave en the bigger picture te tonen en te volgen.

 

 

 

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

contact@debuitenpsychologen.nl