keuzes – Buitenpsychologen

Voor het leven kiezen

Licht en donker

De combinatie licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels die vanzelfsprekend ontstaat in de wandelgesprekken, heeft voor altijd mijn hart gestolen. Er zijn zoveel goede redenen te bedenken om met je cliënten de natuur in te trekken en deze is key als je voor wandeltherapie kiest.

Samen snotteren

De afgelopen weken hebben mijn gesprekpartners regen en storm getrotseerd en soms van een zonnetje genoten. De onderwerpen varieerden van eenvoudig tot zeer complex. Net als in de kamer bij de psycholoog. Alleen snotterden we hier samen de sessie door, werden bijna opgetild door de wind en ja, na 15 jaar zonder incidenten, kregen we samen te maken met een boze Schotse Hooglander. Dat laatste liep met een sisser af, omdat we rustig en respectvol de ruimte boden aan de imposante dame van 800 kg. Tussen jou en mij, als je dat hebt meegemaakt, dan vallen veel andere uitdagingen in het niet 😊.

Veerkracht en moed

Er wordt regelmatig gezegd dat psychologen vooral bezig zijn met problemen en klachten van cliënten. Ik ontmoet al 20 jaar stuk voor stuk veerkrachtige mensen die hun uiterste best doen om voor het leven te kiezen. Hoe moeilijk het soms ook is of is geweest. Zo kijk ik tegen het psycholoog zijn aan. Een tijdje meelopen met ervaringsdeskundige mensen die willen groeien, zich beter voelen en iets minder zwaarte willen meetorsen. Het grootste gedeelte van die cliënten ervaren het samen buiten wandelen en praten als een cadeau aan zichzelf. Tijd maken om een frisse neus te halen, om een stukje genieten te verweven met het ervaren leed en met elke stap inzichten en moed verzamelen voor wat er moet gebeuren.

Moeilijke keuzes

Afgelopen tijd zijn er een aantal cliënten geweest die te kampen hebben met suïcide. Ofwel doordat een dierbare op die manier is gegaan, ofwel omdat ze zelf met die gedachten zitten. Dan komt het gesprek gauw op zingeving aan. Wat maakt dat je soms niet meer voor het leven kan kiezen? En wat helpt je juist om te blijven? We kijken om ons heen en zoeken naar tekenen van de natuur hierin doet. Wanneer geeft het zich gewonnen? Samen verwonderen we ons over de creatieve oplossingen die te zien zijn. Bomen die om bomen heen groeien in onmogelijke poses. Wortels die tegels optillen en dorre planten met 1 klein jong scheutje als teken van leven.

Levensvlam

Het stemt cliënten mild naar zichzelf toe en minder wanhopig. Zoals een plant de juiste randvoorwaarden nodig heeft om die levensvlam groot te houden en te groeien, zo ook wij mensen. In de kern is er een enorme levenswens en daar mag het over gaan in deze gesprekken. Wat heb jij nodig om voor het leven te kiezen? Als waardevol en grillig geschenk en allesbehalve vanzelfsprekend. Evenwicht tussen licht en donker, onbezorgd en zwaar, serieus en speels?

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Nieuw avontuur met een bekend vlammetje in de buik

3 Reacties

Na ruim 4 jaar zie ik haar weer. Jong, talentvol en veel te vroeg volwassen moeten worden. Nu depressief en wanhopig.

Na onze laatste sessie in 2017 heeft ze de wereld rondgereisd, is neergestreken op Madagascar en heeft daar antwoorden gevonden op existentiële vragen. Wie ben ik, wat doet mijn vlam branden en waar hoor ik thuis? Antwoorden waar de meeste mensen hun hele leven naar op zoek zijn en vaak laat ontdekken dat ze niet te vinden zijn in carrières, gezinnen, geld of eigendom.

Werken voor een goed doel, leven met en in de natuur en zichzelf overtreffen in kunnen en durven. Verder volwassen worden door positieve en bekrachtigende ervaringen in plaats van verlies en overleving. Allemaal in the pocket, voordat een bekende virus haar terug naar Nederland bracht.

Liefdevol ontvangen door haar netwerk thuis kan ze een jaar later nog steeds niet aarden hier. Maar terug kan ze ook niet meer vanwege de maatregelen daar. Haar ankerpunt van zingeving en geluk op Madagascar van de afgelopen jaren is langzaam een molensteen aan het worden. Ze kan alleen maar aan terugkeren denken en stelt het leven even uit totdat het moment daar is. Dat eist zijn tol nu.

Met tegenzin wil ze tijdelijk even de molensteen opzij leggen zodat we ernaar kunnen kijken. Ze kiest een grote steen op de hei als symbool ervoor. Wat heeft deze ervaring jou geleerd over jezelf is de vraag. Dat ik niet alleen ben, dat er een vuur in mij brandt waarmee ik mooie dingen kan doen waar ik zelf trots op ben en dat er een gevoel bestaat dat thuis heet. Naast boos, blij, bedroefd en bang is er nu ook een diepgeworteld gevoel van thuis zijn. Sinds ik wees ben, heb ik dat gevoel nooit meer gehad.

Ok. Ik vraag haar of ze grote kei wil meenemen naar huis. Misschien geeft dat een gevoel van thuis, ook in Nederland. Ze moet lachen en kijkt me gek aan. Nee, dat is natuurlijk veel te zwaar. Oh. Hoe zit het dan met Madagascar? Wil ze dat een ankerpunt van inspiratie, zingeving en geluk laten zijn of wil ze er graag mee gaan slepen?

Ze weet natuurlijk heel goed waar ik heen wil. En langzaam beseft ze dat zij er ook heen wil. Langzaam komt haar wil om te leven tevoorschijn. Die innerlijke vlam die aangewakkerd is daar, maar hier moet branden. Wil branden. Anders gaat het lichtje uit en blijft er leegte en depressie over.

1 week later belt ze me voor een spoedsessie. Sinds ze gevoelsmatig Madagascar heeft losgelaten is een andere enorme kans in het buitenland op haar pad gekomen. Ze wil komen praten over wat ze moet doen. Ze heeft 2 dagen om te beslissen. Ik neem haar mee naar de grote kei op de hei. Ik vraag haar wat ze weet. Niet wat haar hoofd zegt, maar wat ze weet als ze naar het symbool voor haar warme nest in Madagascar kijkt. Er is maar 1 antwoord en dat is dat ze gaat. Een nieuw avontuur in een nieuwe cultuur, maar met het vertrouwde vlammetje in haar buik.

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

Van de knoop in de knop

0 Reacties

De buitenkraan is ontdooid, je kan weer racen op je mountainbike en zonder skibroek de deur uit. De vogeltjes fluiten, het is langer licht en er hangt een zachtheid in de lucht. Lente! Ken je dat gevoel?

Je voelt meer energie, maar ook onrust. Hoe lang nog? Hoeveel koude dagen hebben we nog te gaan? Om dan te beseffen dat we nog maanden te gaan hebben voordat we een beetje van lente mogen spreken.

Het voorjaar staat voor een nieuw begin, nieuwe kansen, voor groei. Betekent zin in de lente dan zin in het nieuwe en ongerepte? Bomen vol knoppen van beloften en mogelijkheden? De toenemende warmte van de zon? Energie in de natuur die volop tot leven komt en energie vanbinnen om van alles te doen?

Versnellen, dat is wat lente met zich meebrengt. Alles wat in de winter onder de grond of in slaapstand boven de grond leefde loopt weer uit. Voorzichtig, maar vastberaden om alle zonnestralen en voeding te benutten die voorhanden zijn. Waarom is het aan het begin van de winter fijn om te vertragen en naar binnen te keren terwijl het einde van de winter maar niet in zicht lijkt te komen? De wens om door te spoelen naar het voorjaar lijkt op te spelen zodra er een warme en zonnige dag zich aandient.

Mooie tijd om je af te vragen of je wel voldoende naar binnen bent gegaan. Heb je de tijd genomen om te reflecteren op het afgelopen jaar? Heb je voldoende rust genomen om energie te hebben voor het voorjaar? Welke wortels, vertakkingen en relaties heb je afgestoten of dien je te snoeien voor de groei?

Hoe verleidelijk het ook lijkt om een aanloop te nemen en bij de eerste zonnestraal uit te schieten, het is nog te vroeg. Het is tijd voor vertraging, pas op de plaats maken, vertrouwen dat de lente komt. Wetend dat wachten op het juiste moment de kans op gezonde groei vergroot.

Lisa staat te popelen om aan de slag te gaan en haar net ontdekte hoogbegaafdheid te ontplooien. Ze heeft zich net aangemeld voor wandeltherapie. Na een leven lang struggelen met het gevoel van anders zijn gevolgd door vele diagnoses, heeft ze een knoop doorgehakt. Het is tijd voor opbouwende gesprekken. Zelfvertrouwen en zelfwaarde. Het is tijd voor groei.

Haar lichaam vertelt een ander verhaal. Een verhaal van vermoeidheid en tegelijkertijd de hoogste staat van paraatheid. Hooggevoeligheid dat overgegaan is in reactiviteit, zowel fysiek als emotioneel volgt op elke prikkel een intense reactie. Een biologisch en psychologisch systeem dat snakt naar de rust van de herfst en de winter.

Loslaten van alles wat niet meer nodig is en oogsten wat ze gezaaid heeft is in volle gang. Nu die rust nog. De verstilde landschap die we een tijdje terug in Nederland hadden. Ogenschijnlijk levensloze oppervlakte, bruisend van het leven en de potentie onder de bevroren bovenlaag. Popelend om te ontkiemen, maar vol geduld.

Lisa maakt nu de transitie naar verstillen en reserves opbouwen. Naar een lichaam en geest die in balans geraken en weer prikkels kunnen verwerken. Gevoed door nieuwe kennis over hoogbegaafdheid met alle voor- en -nadelen die erbij horen. Elke wandeling weer een stukje dichterbij de ontluikende lente, van binnen en van buiten.

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Genade? Natuurlijk.

0 Reacties

Na een paar weken van veel informatie en veel onzekerheid, voelen wij ons overspoeld. Hebben jullie dat ook?

Wij hebben voor onszelf, in de natuur, deze inzichten gevonden. Die willen we graag met jullie delen.

# 1 : Genade en gemeenschap. Lief zijn voor jezelf en lief zijn voor een ander. Leg de lat niet te hoog. Zoek verbinding en troost bij elkaar. Ook als je gezond bent of niemand verloren hebt. Slow down. Dieren in de wildernis blijven bij elkaar om gevaar het hoofd te bieden. Bomen vormen families die elkaar voeden en ondersteunen in moeilijke tijden.

# 2: Veerkracht en vertrouwen. Wij als mensheid kunnen dit. Deze lastige tijd dragen. Zoals de natuur verlies lijdt, zo lijden wij nu ook verlies. Wij zijn natuur. Het houdt ons echter niet tegen om te groeien en te evolueren. Met vallen en opstaan. Vertrouw op je eigen natuurlijke veerkracht.

# 3 : Moed moet.? Moedig zijn kunnen we leren. Je doet jezelf tekort als je denkt dat sommige mensen moediger geboren worden. Ook jij kunt moed leren. Praten over wat je bezig houdt is moedig. Delen dat jij je kwetsbaar voelt is moedig. Aangeven dat je het ook niet weet is moedig. De natuur kan daarin een groot voorbeeld zijn. Elke lente gaan jonge vogels hun nest uit, komen er knoppen aan een boom, breken vlinders uit hun cocon. Zonder te weten hoe het verder gaat.

# 4 : Overgave. Het leven doet. Ook al lijkt het zo maakbaar, at the end of the day, hebben we weinig te zeggen over wat ons te wachten staat. We hebben de keuze om te vechten en te vluchten òf om mee te bewegen. Aansluiten. De lente neemt zijn tijd, want in de nacht kan het nog vriezen. Alles in de natuur geeft zich over en wacht het juiste moment af.

# 5 : Bigger picture. Een crisis van deze omvang hebben de meesten van ons nog niet meegemaakt. De mensheid als geheel heeft eerder met dit bijltje gehakt. We’ve been down this road before. Evolutie heet het. De natuur weet wel raad met een flinke crisis. Hoe? Door genade, veerkracht, moed, overgave en the bigger picture te tonen en te volgen.

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

contact@debuitenpsychologen.nl

Natuuropdracht: Spiegeltje, spiegeltje in de natuur..

0 Reacties

Wat kan het je opleveren:

Dingen vanuit een ander invalshoek bekijken. Een spiegel vervormt de werkelijkheid zoals we die waarnemen met onze ogen. Het daagt onze brein uit om een nieuwe betekenis te geven aan wat we zien en om ons te heroriënteren. Het speelse effect maakt het makkelijker vanuit het hoofd te stappen in het lichaam en de beleving. Je kunt het gebruiken om de natuur anders te beleven, maar ook als je een dilemma hebt die een nieuwe context of perspectief behoeft.

Instructie:

Neem een spiegeltje mee de natuur in. Als je geen spiegeltje hebt kun je ook een plas water gebruiken of ander reflecterend materiaal. In het geval van het spiegeltje, houd je die met gestrekte armen op heuphoogte en kijk je erin om te zien wat erin weerspiegelt wordt.

Zoek een boom of iets anders wat je aandacht trekt uit. Ga bij die boom staan en houd het spiegeltje met 2 handen vast op heuphoogte. Hiervoor moet je waarschijnlijk je armen strekken.

Wat valt je als eerste op?

Kun je het terugvinden als je er direct naar kijkt in plaats van via het spiegeltje?

Wat is het verschil tussen “het echte beeld” en de weerspiegeling?

Welke spreekt je het meest aan?

Wees gewaarschuwd. Het kan zijn dat je niet meer kan stoppen.

Wil jij je ervaring delen? Je kunt het hieronder in de reacties kwijt. Mooie foto’s kun je ook met ons delen via social media of de mail.

contact@debuitenpsychologen.nl

Veel plezier!!!

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen.

Bron: J. van den Houdt en V. Siebering. En nu naar buiten!

Een beetje boel winterblues? 5 tips! +Bonustips!

0 Reacties

Dit zijn geen 5 tips tégen een beetje boel winterblues. Tegen bekt wel lekker, maar doet vrij weinig voor je. Lees : niks. Wanneer heb jij voor het laatst de strijd gewonnen tegen de regen, harde wind of een hoge golf? Just saying.

Opgroeiend aan zee hebben we geleerd ons (mentaal) over te geven aan harde (tegen) wind en gewoon door te trappen. Duiken onder hoge golven door en spelen in de regen maakten deel uit van onze jeugd.

Ok, meebewegen dus met die winterblues. HOE DAN?

# 1 : Boomtoppen maand

Neem 10-30 minuten om naar boomtoppen te kijken. Hoe diverser hoe beter, maar 1 boom werkt ook. Buiten is top, maar van achter het glas werkt het ook ?. Wat roept het beeld bij je op? Schrijf het op. 1 woord is prima, 1 A4 ook. Doe dit een hele week, elke dag. Het helpt om daar een vast tijdstip voor in te plannen in je agenda.

Wissel af. De week erop kijk je elke dag naar de zonsopgang. Daarna pak je de zonsondergang. Wees creatief. Wat ga je de laatste week bekijken?

Als het goed is heb je na 4 weken 4 woorden of een klein boekwerkje geschreven.

# 2: Incheck wandeling

Wandel door de natuur. Zet je telefoon even op stil. Zet bewust je voeten op de grond, voel je voet afrollen van hiel naar tenen toe. Spits je oren en hoot wat er voor geluid op je af komt. Snuffel de (natuur)geuren op, voel de regen/kou/wind op je huid en geef je ogen de kost. Check in bij je zintuigen. Misschien hoor je iets wat je ogen verder willen bekijken. Of zie je iets wat je vingers willen onderzoeken. Nieuwsgierig en somber gaan niet lekker samen. Dus hoe nieuwsgieriger, hoe beter.

# 3 : Klim in een boom

Voor de 10 meter giant gaan? That’s up to you!

Denk wel aan sterke schoenen en kleding en de gladde en natte boomstam. Voordat je begint met klimmen kun je bedenken waar je klim voor staat. Het kan behulpzaam zijn om alle takken die je tegenkomt als stappen te benoemen naar je wensbeeld bovenin. Je kunt ook eerst lekker klimmen en buiten adem bovenin voelen wat je voelt in je lijf. En waar je nu staat in je leven/relatie/enz.

# 4 Dansen in de regen of springen in plassen

Seriously? Yep!

Voor gevorderden: je mag je nat laten regen of soppen in je schoenen, maar regenkleding aantrekken mag ook ?

Ben je echt een beginner (net als wij een paar jaar terug) of vindt je hoofd er van alles van, start klein. Observeer kinderen die zich wagen aan modder, regenplassen, hopen bladeren. Dip de neus van je schoen in een plas. Neem waar wat deze ogenschijnlijk zinloze en kinderlijke actie met je doet. Bouw het op. Volgende stap is wellicht met 1 voet stappen in een ondiepe plas. Daag jezelf uit. Kijk of er herinneringen komen aan tijden waarin je dit zonder nadenken deed, als kind.

# 5 Overleven en nieuw leven

Het verbaast mij elke winter weer hoeveel planten gedijen in de winter. Zet wintergroene/harde planten op je balkon, plant alvast voorjaarsbollen en kijk of je binnen planten een andere staanplaats, andere pot of meer TLC nodig hebben. Ik ben niet zo een prater tegen planten, maar raak wel graag de blaadjes aan als ik water geef. Waar zit jouw comfortzone wat dat betreft? Stap daar eens buiten.

# 6 Koop een lichtlamp

# 7 Beweeg minimaal 30 minuten per dag (trap, fiets, lopen tijdens lunch)

# 8 Eet gezonde vetten (avocado, vette vis, noten, olijfolie)

# 9 Houd je bekken warm, met name vrouwen schijnen dit te weinig te doen volgens lichaamsgerichte therapeuten (lange truien, hemdjes, jassen)

# 10 Vaker tussen de lakens duiken of de sauna in en (ayuverdische) massages regelen

De Natuur als co-therapeut

“Tijdens dit traject met jou heb ik geleerd dat ik een keuze heb”.

Zo sloten we vandaag een traject van 6 wandelingen en 2 binnen sessies af. “Het leven doet, mensen doen, dingen gebeuren. En ik kan kiezen wat mijn reactie daarop is. Het stuur in handen nemen en sturen. Ik weet dat het me niet altijd gaat lukken, maar ik weet wat me te doen staat”.

Hulpvraag

Soms is de hulpvraag van mensen pijnlijk en complex. Dan zitten er veel hobbels tussen het willen veranderen en loslaten van het oude en het gewend zijn aan vertrouwde automatische patronen. Mijn rol wisselt dan tussen een luisterend oor zijn, erkennen van het ervaren leed en samen zoeken naar de motivatie die nodig is voor werkelijk actief in therapie te geraken.

Soms zijn mensen helemaal klaar voor de verandering die nodig is. De hobbels die er zijn worden zelfstandig genomen. De aangereikte informatie wordt gretig opgenomen en eigen gemaakt. Mijn rol is dan meer reflecterend, confronterend en faciliterend.

De natuur

Dit zal voor elke behandelaar herkenbaar zijn denk ik. Maar wat is de rol van mijn co-therapeut, de natuur? Met een menselijke therapeut overleg je verbaal. Je hanteert wellicht dezelfde professionele denkkaders en gelooft in dezelfde interventies of niet. Je hebt een klik met elkaar of niet. Er komt een hoop denken, theorie en meningen bij kijken.

Dat werkt op de hei toch wel anders. De ene keer werk ik samen met een verregende en drassige heide. En de andere keer met een zonovergoten bevroren omgeving. Natuurlijk ben ik blijer met meer zon, maar de klik is er altijd. En discussiëren over het behandelplan of de juiste interventie is er niet bij. De natuur om ons heen is. Punt. Het heeft geen mening over ons of zichzelf, het maakt zich geen zorgen over mijn cliënt, hoeft geen administratie bij te houden en heeft een logische, consequente en terugkerende cyclus. In de winter is het stil, in het voorjaar een groei-explosie, in de zomer zinderend en loom en in de herfst winderig en vol oud blad.

Inspirerende collega

Het is een relaxte en inspirerende collega eigenlijk. En een hulpverlener. Dat vond mijn cliënt van vandaag ook.

Na een korte stiltewandeling waarin hij spullen verzamelde, stopten we op een beschutte plek voor een natuurwerk. Binnen de kortste keren had hij zijn leven vormgegeven met behulp van takken, stenen, dennenappels en aarde. De hele heide werd meegenomen in zijn beleving. Ik werd meegenomen in een verhaal over thuis zijn in het eigen huis en gezin, de tijd nemen om in de natuur te zijn en over standvastig en geaard staan in het leven. Zoals de grote witte kei die we tegenkwamen en niet mee konden slepen…

Er was overzicht. Acceptatie van hoe het is geweest en hoe het nu is. En een gevoel van keuzevrijheid. Zoals hij op de heide alles mocht kiezen om zijn leven mee vorm te geven, maar zich wel aan de natuurwetten te houden had. Denk aan een zware kei, maar ook de vorm van takken en ander biologisch materiaal die al bepaald is. Hij besefte dat hij zich niet druk hoefde te maken daarover, want daar hebben we geen controle over in het leven. Hij voelde wel de keuze om het te rangschikken zoals het voor hem het beste was op dat moment.

Ben jij eraan toe om de natuur als jouw (co)-therapeut te ontmoeten? Om eens vanuit een andere kader naar jezelf of je cliënten te kijken?

Wij horen het graag!

De weg naar behoeften

Naast het feit dat het best wel koud was op de heide, viel het me ook op dat er steeds meer mannen meewandelen. Een mannelijke cliënt noemde het tijd voor zichzelf: me-time. Dat werd bevestigd door andere mannelijke cliënten.

Samen stevig doorstappen, met aandacht voor het pad waarover we liepen, omdat het best glibberig was na al die regen.

man-vrouw

En is het nu heel anders voor mij als wandeltherapeut om met een mannelijke cliënt de hei op te gaan? Een beetje wel. Met mijn vrouwelijke cliënten wordt er meer gepraat. En dat voelt dan heel natuurlijk. Veel mannelijke cliënten merken op dat ze normaal niet zoveel over zichzelf spreken. Er valt ook vaker een stilte. Of we staan met regelmaat stil.

Nu is dit geen blog waarin de verschillen tussen mannen en vrouwen uitgemeten worden. Op het niveau van behoeften zijn we namelijk behoorlijk hetzelfde. De behoefte aan vrijheid, om nee te zeggen, om volledig jezelf te zijn en jezelf op de wereld neer te zetten. De behoefte om gezien te worden, erkend, gewaardeerd, geliefd. De behoefte aan veiligheid, fysiek en emotioneel.

Zelfde behoeften, andere vormen

Dat realiseerde ik me onderweg naar huis, na drie prachtige wandelingen. Zelfde route, andere vorm, zelfde behoeften.

Mijn eerste cliënt beleefde het bos als treurig. Later besefte ze dat die treurigheid als eenzaamheid voelde en van haar zelf was. Als we goed keken naar de interactie tussen de bomen die bijna al hun blad kwijt waren en hun omgeving, dan zagen we gemeenschappelijkheid. Geen spoor van eenzaamheid. Het blad moest wijken voor de winter en ten behoeve van de wortelgroei die in de herfst optreedt. Wat aan de bovenkant dood en kaal uitzag was druk aan het groeien en oersterk onder de oppervlakte. Dat wilde cliënte ook voelen, kracht en verbinding.

Letting go

De tweede afspraak ging veel meer over het loslaten van het geconditioneerde zelf of het ego. Die stem die je onophoudelijk waarschuwt voor het gevaar van dingen anders doen dan het hoort. ‘Dan blijf je alleen over, dan vinden mensen je raar en wordt iedereen boos op je’. Maar als het leven zwaar wordt en je moet vechten voor je gezin en je eigen kwaliteit van leven, dan bied je die onaardige stem eerder het hoofd. Dan ben je bereid om al die angstgedachten los te laten en naar de kern terug te keren. ‘Wat heb ik nodig? ECHT nodig?’ Het antwoord was tijdens dit gesprek stilte en rust en het verlaten bos resoneerde volledig met die behoefte.

Stiltewandeling tot de kern

Ik sloot de dag af met een stiltewandeling. Een gesprek wat heel cognitief begon, eindigde midden op een open plek in het bos, luisterend naar de regendruppels. Naar de vogels en in de verte vliegtuigen. Daarna verliep het gesprek organischer, meer vanuit gevoel en kwetsbaarheid. Spijt kon uitgesproken worden, verlangens geformuleerd en verhalen uitgebeeld met behulp van de natuur om ons heen. In het donkere bos met de donkere bomen was het verlangen naar licht, openheid en vrijheid voelbaar. En de plek die het meest licht en open was, een zandvlakte, was door het toedoen van een hek met prikkeldraad, onbereikbaar. Confronterend en helder. Vooral omdat er verderop een poort in het hek zat wat toegang verschafte tot die open plek. De vraag was waar die poort zat in zijn dagelijks leven. En zoals altijd beantwoordde cliënt die belangrijke vraag zelf. Hij had al besloten om een deur dicht te doen in zijn zakelijk leven om weer toegang te krijgen tot datgene wat goed voelde voor hem. Tot het lichte en open gevoel. Tot de kern.

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Tag Archief van: keuzes