Tag Archief van: buitenpsychologen

Het heilige setje

1 Reactie

 

Spannende dingen doen
Of het nu gaat om een achtbaan, voor jezelf opkomen of je vergaderingen buiten al wandelend doen, spannende dingen doen brengt groei met zich mee. En speelsheid. FUN. Wanneer heb jij dat voor het laatst iets spannends ondernomen en daar lol aan beleefd?

Ik ben voor het eerst in 15 jaar weer in de achtbaan gegaan. Voor mijn zoontje natuurlijk en stiekem ook een beetje voor mezelf. Naast fun en een beetje misselijkheid kwam ik een oud bekend setje tegen. Eens een psycholoog altijd een psycholoog, de analyse was gauw gemaakt en de verbanden gelegd. Hier komen ze…

 

Oud bekend setje
Controle loslaten, overgeven aan de intense fysieke sensaties die gepaard gaan met rollercoasters en niet te vergeten, vertrouwen hebben in een El Condor of een Python…
Loslaten, Overgave en Vertrouwen. Bekende termen uit praktisch alle therapie sessies. Wie deze heilige drie-eenheid beheerst komt namelijk niet heel snel op gesprek bij de psycholoog.

 

Loslaten
Loslaten gaat vaak over negatieve emoties, gedachten en gebeurtenissen. Het oude, hetgeen waar we geen controle over hebben en gedachten die ons alleen maar bang, boos en verdrietig maken. Opruimen is achteraf altijd lekker, maar wie heeft er zin in? En in het geval van loslaten, hoe doe je dat dan?
Overgave
Overgave lijkt nog een stap verder te gaan. Het vermogen mee te bewegen met wat er op je pad komt, acceptatie van onvoorziene tegenslagen en soms zonder verzet verdragen dat het leven een eigen wil heeft. Je kunt het ook flexibiliteit noemen.
Vertrouwen
Vertrouwen spant de kroon van deze drie-eenheid. Vertrouwen dat het leven het beste met je voor heeft, dat dingen niet voor niks gebeuren en dat alles in een context en op de lange termijn zinvol is. Oei, dat is veel gevraagd. Het heet zingeving 🙂 Als je ook maar een beetje weet wat jouw leven zin geeft, dan geeft dat stevigheid. Om beslissingen te nemen, nee te zeggen, te incasseren wat niet te voorkomen en op te lossen valt.

 

Het najaar en de natuur doen het voor. We hoeven alleen om ons heen te kijken en we zien hoe opruimen, meebewegen met de hardere wind en het onuitgesproken vertrouwen dat er wel een tijd komt van blaadjes en bloemen de natuur vormt. Kijk eens goed naar een boom. Het bestaat uit een stevig deel, de stam, een beweeglijk en flexibel deel, het bladerdek en een lekker loslaatsituatie, de bladeren. Vertrouwen, Overgave, Loslaten. Voila!

 

Deze combinatie van symboliek, speelsheid en buiten de comfortzone treden kenmerken Buitenpsychologie. Wat ik in de achtbaan heb geleerd vinden wij als Buitenpsychologen samen met onze cliënten terug in de natuur. De uitnodiging blijft, ga het zelf ervaren!

 

Zoals John Muir het zo mooi verwoord heeft: “With every walk in nature, one receives far more than he seeks”.

 

 

 

Door Irina Poleacov geschreven voor De Buitenpsychologen

Vitamine G(roen)

1 Reactie

Jagen op vitamine G(roen)

 

43,5 procent. Bijna de helft van alle Nederlanders krijgt in het leven te maken met een psychische aandoening.

Op jaarbasis krijgt bijna één vijfde van alle volwassenen in Nederland een psychische stoornis.

43 procent van de Nederlandse jongeren heeft last van psychische klachten.

 

Groen is goed voor ons. Hoogleraar Agnes van den Berg, die onderzoek doet naar het effect van groen op de gezondheid, spreekt over de voordelen van vitamine G(roen). In de stad, voor opgroeiende kinderen en voor iedereen die veel stress ervaart. Groen zet aan tot bewegen, zuivert onze lucht en geeft een gevoel van geluk en welzijn. Bewegen in het groen verlaagt ons stresshormoon cortisol, verlaagt bloeddruk en verlaagt de hartslag.

 

Hoe werkt dit dan?

En hoeveel heb je ervan nodig voordat het effect heeft?

Is het beter dan andere medicijnen, therapieën en interventies?

En waar kun je het ‘krijgen’?

Bij elk nieuw middel zoeken we naar antwoorden op deze vragen en meer. Ondertussen passen mensen Vitamine G al toe en zijn er honderden succesverhalen uit de praktijk. Lang leve de doeners, de pioniers! Maar hoe krijgen we al die ‘bewijzen’ op papier? In cijfers, net als hierboven?

Het antwoord is makkelijk, wetenschappelijk onderzoek. De uitvoering vraagt meer werk, tijd en inspanning.

Op een druilerige dag in oktober kwamen via Skype 4 doeners èn onderzoekers bij elkaar. Ireen de Graaf van het Trimbos, Jan Hassink van het WUR, Oda Salomons van Rewild Yourself en Irina Poleacov van De Buitenpsychologen. Met maar 1 doel voor ogen. Wetenschappelijke bewijzen verzamelen, genereren en delen. Met elkaar en met de rest van de wereld. Missie: vitamine G op de kaart zetten als een werkzaam, effectief en waardevol middel.

 

Dit artikel is geschreven in het kader van de samenwerking van De Buitenpsychologen met het Groene Netwerk.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

 

Afscheid nemen

0 Reacties

We hebben al de nodige wandelingen achter de rug.

De winter hebben we samen buiten getrotseerd en nu, tijdens een lentedag, komt het moment voor afscheid.

Een intakewandeling, een psycho-educatiewandeling, een systeemgesprekwandeling, een vergevingswandeling, een positieve psychologiewandeling, een evaluatiewandeling en meer hebben de revue gepasseerd.

Er is rust in het hoofd, inzicht in de eigen patronen, handvatten om ermee te breken en er is het een en ander ten goede veranderd.

 

Soorten afscheid

Als therapeut ken ik meerdere manieren van afscheid nemen van mijn cliënten.
Mensen die zelf aangeven dat ze voldoende geleerd hebben en verder kunnen.

Mensen die het moeilijk vinden een traject af te sluiten terwijl we het erover eens zijn dat het goed is zo.

Mensen die beter op een plek zijn bij iemand anders en ik doorverwijs.

Mensen die afhaken. Waarvan ik soms hoor wat ze misten en soms niks meer hoor.

Het spreekt voor zich dat de eerste groep, de vogels die zelfstandig het nest uitvliegen, de meeste voldoening geeft voor mij als therapeute. Het meest licht voelt.

De vogels die een zetje nodig hebben om uit te vliegen, doen een beroep op mijn verantwoordelijkheid als behandelaar om kaders te bieden. Het is aangenaam om met iemand te blijven wandelen die graag naar je luistert en dankbaar is voor jouw aandacht en luisterend oor. Ja hoor, deze therapeut heeft ook een ego. Maar dat is een ander verhaal :).

 

Cirkel rond

Het mooie van de natuur is dat het mij scherp houdt. Net als bij de cliënt blijven onderwerpen die eerder besproken zijn ook bij mij gekoppeld aan bepaalde plekken in de natuur.
“Oh ja, bij deze boom hadden we het de vorige keer over je relatie met je moeder!”. “Hé, de vorige keer bespraken we ook al dit onderwerp op de terugweg naar je auto”.
De natuur bewaart mijn aantekeningen op een zeer sprekende en zichtbare manier.

De mensen die afhaken hebben bewust en onbewust daar hun redenen voor. Het levert altijd nuttige informatie op om wel het moeilijke gesprek aan te gaan. Om verwachtingen en teleurstellingen uit te spreken, boosheid en frustratie te tonen, je plek in te nemen in jouw traject, jouw leven.

Dit traject sluiten we gezamenlijk af. Bij de boom waar we begonnen zijn sluiten we ook af. De cirkel is rond. Ons afscheid positief. De ruimte die de therapeutische relatie in heeft genomen, is weer beschikbaar voor een andere relatie. Misschien met de natuur of met zichzelf.

Afscheid heeft ruimte nodig. En ruimte kan pas ontstaan als er afscheid is.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Handen aan het stuur

0 Reacties

Hoe vanzelfsprekend is het voor jou om in het leven beide handen aan het stuur te hebben? Of desnoods 1 hand, maar dan wel een sturende hand?

In de auto. JA.

Op de scooter, brommer, motor? JA.

Op de fiets? JA.

Toch?

Hoe zit het met je relaties? Je werk? De manier waarop je met problemen, conflicten en veranderingen omgaat?

Zit je daar nog achter het stuur?

Voordat je verder leest, daag ik je uit eerlijk antwoord op deze vragen te geven.

 

Burn-out

Vandaag wandel ik met een nieuwe cliënte. Sinds 10 maanden thuis, niet succesvol kunnen reïntegreren, veel op haar bordje.

Zij belt mij. Heeft me gevonden via internet. Naar buiten wil ze.

De zon schijnt op de hei. Voelt als een geluksmoment voor haar en voor mij.

Ze loopt snel dus ik vertraag.

Ze heeft veel meegemaakt en veel te vertellen. Dus ik luister.

Een burn-out is zelden alleen een burn-out. Vaak zijn mensen al jaren aan het overleven voordat het licht uit gaat. Zo ook mijn cliënte. Doorgaan, haar best doen, het beste ervan maken, blokken van het negatieve, incasseren, overleven, harder lopen, niet opgeven. Overgeleverd voelen aan de omstandigheden en de mensen om haar heen.

 

Besluit

Tot het niet meer kan. Tot er iets in opstand komt van binnen. “Genoeg! Nu ga ik beslissingen nemen over mijn leven!”

Vandaag is het resultaat van haar beslissing om weer aan het stuur te gaan zitten. Zij wil naar buiten met haar psycholoog en dat heeft ze geregeld. Zij wil actief vorm geven aan haar reintegratie. Het is nu tijd voor herstel en ontwikkeling. De tijd van overleven en blokken is voorbij.

Best spannend zo achter het stuur. Als ze verkeerd rijdt, heeft ze het zelf gedaan. Ze moet op tijd stoppen en bijtanken, ze kiest er zelf voor wie mee mag rijden en wie niet. En die kofferbak is open. Alle bagage die uit zicht was ligt nu open en bloot. Zij kiest wat nog mee mag reizen en wat opgeruimd en losgelaten mag worden.

Best een verantwoordelijkheid. Maar wat een vrijheid!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Priming natuurlijk!

2 Reacties

Even een flauwe vraag. Doe jij aan priming?

Even een betweterig antwoord. Ja, dat doe jij.

Ik ook. En alle levende wezens op aarde.

Priming: heighten the cognitive accessibility of thoughts about an item.

Simpel vertaald kun je priming als een voorbereiding zien om mensen vatbaar te maken voor jouw boodschap. Wat primer dus doet voor verf: het zorgt voor een betere hechting aan de ondergrond die je geschilderd wilt hebben.

 

Meer bewegen

Stel jij wilt dat jouw cliënt met depressie meer gaat bewegen. Dan zou je kunnen beginnen met een verhaal over de voordelen van bewegen. Of vertellen hoe mooi het bos er vanochtend uitzag tijdens je ochtendwandeling. Dan heb je al onbewust de cliënt geprimed. Gedachten aan buiten en bewegen zijn cognitief bereikbaarder geworden.

Andersom werkt het ook.

Je gaat naar een congres over EMDR. Je hebt je ingeschreven en je hebt de informatie over de dag gelezen.

Je neemt een cliënt over van een collega en leest het dossier van tevoren. Daarin staat het woord borderline. Alle kennis en gedachten over borderline die jij bezit, worden daarmee geactiveerd.

Priming!

We doen en ondergaan het ook in onze privé situatie.

Stel je wilt graag naar de zon, maar je partner heeft geen zin. Je herinnert hem of haar aan de vorige zonvakantie. Je praat over warmte, een andere omgeving verkennen, even niks hoeven. Lekker.

Je krijgt een folder met de nieuwste aanbiedingen bij de Albert Heijn. Je ziet een reclame over die Dacia Duster die toch wel erg voordelig is. Je ziet bij de huisarts een brochure over vitamine D tekort.

Priming everywhere.

 

Wandeltherapie

Wat heeft dit nu te maken met natuur en De Buitenpsychologen?

Daar kom ik nu op.

Op onze site staat wandeltherapie. Met groene plaatjes en al. Eerste priming-ronde.

We vertellen bij aanmelding dat we in en met de natuur werken. Tweede ronde.

De intake vindt buiten plaats. 3 maal is scheepsrecht.

En wat hebben mensen hieraan?

Mensen kiezen bewust voor ons. Dat is de eerste stap richting activatie en de natuur.

De eerste wandeling met ons bevestigt de initiële priming.

Een eerste inzicht, indruk of ervaring buiten in de natuur volgt.

Bewust of onbewust is de cognitieve weg naar natuur, wandelen en bewegen geopend.

Ben je dan klaar?

Soms wel. Mensen krijgen snel toegang tot eigen gezonde mechanismen onder het lopen en wandelen!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

 

Vergeven

1 Reactie

Ruimte

Vergeven is makkelijk. En vergeven is moeilijk. Dat was vaak de conclusie van cliënten die ik in mijn behandelkamer zag. Moeilijk om ermee te beginnen en ermee door te gaan. Maar zodra het kwartje gevallen was en men de ruimte voelde dat het met zich meebracht, was het eigenlijk heel makkelijk. En logisch.

Tijdens het wandelen met cliënten komt vaak zo een moment voorbij.

Waarop ik denk: “Wat zou ik je die ruimte gunnen!”.

En dan stel ik maar de vraag. “Heb je jezelf/je partner/je vader/je moeder/je oom enzovoort eigenlijk wel vergeven voor wat er gebeurd is?”. Het antwoord is altijd emotioneel beladen. Ook als die cognitief weggepraat wordt.

Men wordt verdrietig, boos, stil, gespannen, praterig of onzeker als het over vergeven gaat. Vergeven en vergeten of goedkeuren worden door elkaar heen gehaald. Het onderzoeken van iemand zijn denkkader rondom vergeven is nog maar een begin. Daarna pas dalen we af in de wereld van de emoties die vast zijn komen te zitten in de loop der jaren.

 

Opruimen

Maar soms weet iemand precies wat haar te doen staat. Het woord vergeven is slechts een trigger voor het proces wat in de startblokken staat. Źo iemand heb ik de afgelopen maanden mogen begeleiden. Ze reageerde nog wel boos en ongelovig toen ik vroeg of ze haar vader kon vergeven. Maar wist zeker dat het tijd was. Tijd om op te ruimen.

Ik vroeg haar een brief te schrijven aan haar vader. Hem daarin alles laten weten wat ze aan hem had beleefd en had gemist. Geen censuur, geen sweet-talk. Als de brief af was, mocht ze het meenemen naar onze sessies buiten.
En dat deed ze.
We zochten een boom uit die haar aan haar vader deed denken. Een grote eik aan de rand van het bos.
Na een korte ademhalingsoefening om te gronden begon ze de brief aan haar vader voor te lezen. Er kwamen boosheid, verdriet en smeekbedes uit. Liefde, respect en begrip. Cliënte veranderde in haar toon langzaam van een klein boos en bang meisje in een sterke en liefdevolle vrouw. En toen was de brief voorgelezen. De emoties geuit. De natuur om ons heen stil.

 

Vrede

We sloten af met een korte mindfulness oefening. Nog even in het lichaam blijven, bij het gevoel, voordat we weer de cognitie indoken. Met de rug naar de grote eik en ons gezicht in de zon, evalueerden we de oefening. Of beter gezegd life event. Cliënte had vrede gesloten. Niet met haar vader, maar met haar eigen kleine meisje. Ze had haar een stem gegeven en ondersteund. Dat hoefde haar vader niet meer te doen. Ze was vrij.

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Verandering van het seizoen

 

Na een snikhete zomer startte september met onweer en wolkbreuken. Wandelingen met petjes, hoedjes, zonnebrand, veel water en sandalen maakten plaats voor regenkleding, paraplu’s, springen over grote plassen regenwater en regenbogen spotten.

Samen met mijn cliënten heb ik de natuur zien veranderen van droog en bruin naar vochtig groene en frisse vegetatie. De loomheid die in de lucht hing en afgedwongen werd door de hitte is omgebogen naar alert en met een stevige pas door de regen stappen.

Een ” werk aan de winkel” gevoel kleurt de wandelingen.

Natuurprocessen

Het sluit mooi aan bij de klussen die natuurmensen zoals boeren/telers/tuinders voor de boeg hebben. Van het oogsten van het laatste fruit en groenten tot het voorbereiden van de grond voor de winter. Voordat de kou alle groeiprocessen stil legt tot het voorjaar weer komt.

Op de hei zijn de reekalfjes alweer groter geworden en komen boven het hogere struikgewas uit. De nieuwe/jonge hooglanders die er grazen zijn alweer gewend aan de mensen die om ze heen bewegen op de fiets, step, te voet of te paard.
Tranen

De meeste gesprekken op de hei gaan nu over opruimen, ordenen en een plek geven.

Van oud zeer naar nieuw geleerde inzichten, van relaties naar keuzes maken en wensen uitspreken. In de regen worden makkelijker tranen vergoten is me opgevallen. Met alle eikels en kastanjes die op de grond liggen wordt sneller ons verzamelreflex aangewakkerd. Zowel de stekelige jasjes van de kastanjes als de gladde bruine huid prikkelen de zintuigen en maken abstracte onderwerpen zo toegankelijk. Praten over ons ego met als symbool de omhulsel van de kastanjes en over de ziel/hart/kern als de aardse en ronde kastanje zelf gaat zo makkelijk. Het is immers tastbaar.
Zichtbaar

Dat is één van de vele dierbare eigenschappen van de natuur. Het is tastbaar. Alles is met elkaar verbonden, alles heeft invloed op elkaar en het is zichtbaar en simpel. Geen dubbele bodems, angsten, schaamte of wraak. Het ontvangt wat er is en doet er zijn voordeel mee. Zo heeft de natuur de hitte verwerkt en nu verwerkt het de regen. Zichtbaar.

De kwetsbaarheid ervan is zichtbaar en de veerkracht evenzo.

Een fijne nazomer en een fijn begin van de herfst!  Vergeet niet dat we allemaal natuur zijn…

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

De wereld veroveren

Een half uurtje te laat kwam mijn cliënt, verder Hidde genoemd, de heide op snellen.

Vele excuses later stapten we stevig over de verregende paden om warm te blijven.
Of om warm te worden voor mij dan, na een half uurtje wachten. Waarom dat geen punt is? Omdat ik lekker buiten ben. Ik heb de zon vele kleuren zien aannemen terwijl het achter de bomen zakte.
Een galopperend paard bewonderd en een schuilplek voor de wind gezocht. En voorbereid op een lastig gesprek.

 

Dood spoor
Hidde kwam 5 maanden terug bij mij in behandeling met de vraag of hij überhaupt een probleem had. Altijd een uitdaging en een valkuil om iemand geen probleem aan te praten. En helder te blijven over de behandelmotivatie. Toch was er lijdensdruk, Hidde wilde zijn verhaal kwijt en met een ander dan zijn (wijze!) echtgenote in gesprek.

Na 8 gesprekken, waarvan 3 op de heide, was de behandeling op een dood spoor gekomen voor mijn gevoel. We hadden naar zijn verleden gekeken, naar zijn drijfveren, zijn dromen, zijn klachten.
Hij wist heel goed waar zijn klachten vandaan kwamen, was bewust geworden van het keuzemoment waarop hij oude patronen kon doorbreken en toch veranderde zijn gedrag niet zichtbaar. Hoe nu verder?

 

Van leeg naar vol
Wij liepen en Hidde sprak. Hij verbaasde me. Ik had mijn observaties kenbaar gemaakt, hij had daar bevestigend op gereageerd. Maar zoals het zo vaak buiten gebeurt, waren er tijdens het lopen bepaalde inzichten bij hem ontstaan. Nieuw, verfrissend en eerlijk gezegd, ontroerend. Hij raakte me.

Terwijl we bijna op elkaar knalden omdat we beiden dezelfde diepe plas ontweken zei Hidde het volgende: “Ik besef dat ik hier als kind met je mee loop. Een kind dat op zoek is naar een luisterend oor, naar serieus genomen worden, gerespecteerd en erkend in zijn beleving. Toen ik bij jou kwam, was dat emmertje leeg. Als kind heb ik dit niet gekend. Tijdens onze gesprekken en discussies is mijn emmertje volgelopen. Ik voel me gezien, gerespecteerd en bevestigd. Ik heb de begeerde toestemming om te mogen zijn wie ik ben. Nu voelt het alsof ik het huis uit ga. Ik ben klaar om de wijde wereld in te trekken en te doen wat bij me past”.

 

Mogelijkheden
We hadden een paar keer gesproken over zijn innerlijk kind. En hoe die zich verhield tot zijn volwassene ik, met alle gevolgen van dien. Tijdens dit gesprek werd me duidelijk wat als een dood spoor aanvoelde. Zijn innerlijke kind, het kleine ik wat we allemaal ergens diep van binnen hebben, was eraan toe om te wereld te veroveren. Dus was er een probleem? Nee, met een voller emmertje zijn er alleen nog mogelijkheden. En tijdens onze laatste wandeling op de hei, werd dat gevoel geboren en gevoed.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Twee stadse dames

 

Ook wandeltherapeuten houden van wat tijd voor zichzelf.

En deze keer diende de herfstvakantie als ruimte voor inspiratie. Niet op de heide of op het strand, maar in de stad.

 

Boekarest & Amsterdam
Boekarest is een enorme stad met lange lanen en grote parken, maar ook met vastgelopen verkeer dus wandelen is je beste vervoermiddel.

Al wandelend worden de plaatselijke lekkernijen verorberd en de laatste nieuwtjes uitgewisseld met vrienden.

Toch is het anders deze keer…

Monumentale panden met kogelgaten in de gevels, de gehaaste bevolking en de stroom aan auto’s lijken opeens deel uit te maken van een geheel.

En daarmee verandert mijn beleving van de stad radicaal. In plaats van allerlei losse onderdelen te zien waar ik me aan kan storen, beleef ik de stad als een levend en ademend organisme. Sommige organen van dit organisme functioneren wat beter dan anderen, maar toch klopt het allemaal binnen het gehele plaatje.
Al wandelend en mijmerend bedenk ik me dat ik mijn geliefde Amsterdam ook als een organisme of zelfs persoon kan zien. Waar Boekarest een omvangrijke, trotse maar verwaarloosde dame is die smacht naar wat positieve aandacht, voelt Amsterdam meer als een eigenzinnige, maar warme dame die zich openstelt zonder haar eigenheid te verliezen.

 

Waarnemen verruimen
Allemaal mooi en wel, maar waar komen opeens deze belevingen vandaan? Daar hoef ik niet lang over na te denken. Door het wandelen buiten. Zoals eerder beschreven heeft het wandelen en wandeltherapie veel voordelen. Waaronder ook bewustzijnsverruiming en verbinding ervaren.

Even in het kort: bewustzijn is wat we waarnemen van de buitenwereld en van onszelf. Zowel fysiek, als psychisch, emotioneel en geestelijk.
Tijdens de wandeltherapie wordt de omgeving actief betrokken bij het gesprek. De waarneming wordt als het ware verruimd en verbonden met de omgeving.
Daarnaast zijn er onbewuste waarnemingen zoals de temperatuur, de wind, zon en schaduw, hoogteverschillen in het terrein en nog veel meer.

Als cliënt ben je dan niet alleen maar aan het verwerken wat er besproken wordt, maar ook onbewuste input wordt vanzelfsprekend meegenomen. Mensen vertellen me dat ze zich energieker voelen na een sessie buiten, terwijl we toch veel bespreken en ook nog veel meemaken tijdens het lopen. Ze voelen zich verbonden met de omgeving en ook met zichzelf. Inzichten, acceptatie en verwerking zijn opeens binnen bereik. Alsof het verzet tegen verandering door het fysiek bewegen ook in beweging komt. En minder nodig lijkt.

 

Zonder oordeel
Terugkomend op de bewustzijnsverruiming en de beleving van de omgeving om je heen als een groot organisme waar je deel van uit maakt. Probeer het zelf ook! Terwijl je door een bos wandelt of over het strand loopt. Voel de aarde en bladeren onder je voeten. Hoor de wind met hoge snelheid langs je oren suizen. Raak eens een boom aan tijdens het passeren en word je bewust van de schors. Is het glad of ruw? Pak een hand zand en laat het door je vingers glippen. (Let wel op de windrichting! :-).

Oneindig veel mogelijkheden om actieve meditatie toe te passen ofwel gewoon in het hier en nu te zijn. Waarnemen en niet oordelen.

Zo ben ik begonnen. In de natuur. En nu ervaar ik die verbinding met de omgeving overal.

Ook in een drukke stad! Stap voor stap, zandkorrel voor zandkorrel, wandeling voor wandeling. En dat gun ik iedereen.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Superhelden gezocht

Puber

Gespannen en onderdanig loopt de puber die ik vorige week heb leren kennen op me af. Hij is in Nederland omdat zijn moeder hier woont met haar nieuwe verloofde. Zijn leven, hun leven zou er beter van worden was de verwachting. Tien maanden later is hij eenzaam, wantrouwig, boos en somber. Hij kan geen kant op en ondergaat de ruzies thuis en de eenzaamheid totdat hij op zichzelf kan wonen.
Nog anderhalf jaar en hij is volwassen. Dan kan hij eindelijk weg.

 

Langs het IJ

Deze informatie heb ik binnen 15 minuten verkregen. Vorige week tijdens de intake samen met zijn moeder zaten we binnen en zei hij bijna niks.
Vandaag, al lopend langs het IJ komen de wanhoop, de nachtmerries en de machteloosheid van deze jongeman voorbij. Als hij boos is dan loopt hij opeens sneller. Als hij over zijn enge nachtmerries praat vertraagt hij en komt dichter bij me lopen.
Groot, recht en vastbesloten is hij wanneer hij opmerkt dat “mannen ook gerust wel huilen. Ook al zijn ze stoer en hard. Dat hebben ze nodig om dingen te verwerken”.

 

Lachen

Na een half uur begint hij meer oogcontact te maken. En aan het einde van de sessie lachen we samen om de jeugdhelden van hem die hij allang was vergeten. Superman, Spiderman en andere mannen die anderen hielpen. De wereld mooier maakten. Dat wilde hij ooit ook. Er speelde een ontspannen glimlach om zijn mond terwijl hij het zich herinnerde. De gekooide boze puber waarmee ik op de pont stapte was even een jongen van bijna 17 jaar die praatte over dingen die veel voor hem betekenden.

 

Stap voor stap

Had ik deze informatie binnen kunnen krijgen? Waarschijnlijk. Had ik deze interactie kunnen verkrijgen door tegenover elkaar te zitten op mijn behandelkamer? Minder waarschijnlijk. Had ik al die veranderingen in zijn houding kunnen waarnemen en erop in kunnen spelen als we niet waren gaan lopen buiten? Nee.

Ik heb geen kant en klare oplossing voor zijn gecompliceerde thuissituatie.
Hij weigert nog steeds naar school te gaan. Maar hij voelt zich begrepen en wil praten over wat hem bezig houdt.
Stap voor stap, wandeling voor wandeling, kan hij misschien hier een minder eenzaam leven opbouwen. Lukt het hem om zijn eigen krachtbronnen aan te spreken als hij de kans krijgt. Kan hij het vertrouwen krijgen in een goede afloop en de drive om voor zichzelf op te komen wellicht terugvinden. Zoals zijn oude superhelden dat doen.
En al die opgekropte energie ondertussen lekker van zich af lopen.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov