Tag Archief van: buitenpscholoog

Wat de natuur vindt van perfectie

0 Reacties

En wat is het verschil tussen perfect en precies goed?

 

 

“Misschien moet ik het bewaren tot volgend jaar”.

 

Lenteherinnering

Het nestje is verlaten. De kleine kunstenaar die het gemaakt heeft, stelt mijn aanwezigheid 3 keer per dag niet op prijs. Zij (of hij) vliegt elke keer dat ik de stal binnenloop net niet tegen mijn gezicht. Ik houd afstand, doe zachtjes, het mag niet baten.

“Durf ik te kijken?” Ik moet wel, ik heb de halstertouw nodig en het nestje is precies in de ronding ervan ingebouwd. De natuurlijke balans van het bouwsel treft me. Buitenkant is stevig, gevlochten takjes houden de boel bij elkaar. Binnenin is een heerlijk zacht bedje gemaakt van paardenhaar en veertjes. Welk eitje wil nu niet in dit nestje liggen?

 

Perfecte natuur

Maar nu terug naar de perfectie. Wat heeft dat te maken met psychologie en met ons als mensen? Marjon Bohré heeft hier een mooi boek over geschreven, De Perfectieparadox. Terwijl ik het lees komt het nestje weer bij me op. En vraag ik me als overtuigd Buitenpsycholoog af wat de antwoorden van de natuur op perfectie zijn. Doet natuur wel aan perfectie?

Als ik de verhalen van mijn cliënten langs ga, moet ik concluderen dat perfectie vaak een drempel vormt en soms een monster is. Het levert onzekerheid, jaloezie, tekort, apathie en stress op. Wanneer zou perfectie in ons systeem geslopen zijn? Op school, op ons werk en in onze gedachten? Wanneer is het zelfs een deugd geworden die synoniem staat voor hard werken, topresultaten en schoonheid?

 

Controlefreak doet aan goed genoeg

Als herstellend controlefreak en perfectionist heb ik mijn leven steeds meer in kunnen delen volgens het ‘goed genoeg’ en soms ‘precies goed’ principe. Het is een dagelijks aandachtspunt die goed van pas komt in de gesprekken in de natuur. De natuur laat met elke stap zien dat perfect niet bestaat. Er is geen enkele rechte lijn te bespeuren, geen boom zonder dode takken en geen levend organisme zonder het vergane equivalent. Samen ontdekken wat er misschien niet perfect is maar wel in evenwicht, doet veel voor mensen. Misschien mogen ze van zichzelf streven naar dat evenwicht in plaats van een ‘picture perfect’. Wat is daarvoor nodig? Misschien prikken ze zelfs de illusie van perfectionisme door en zien het wanhopige mechanisme ervan. Een falende en rigide coping om met de grilligheid van het leven om te gaan.

 

Ik stem voor de oplossing van de natuur hierin. Weg met perfectionisme, welkom evenwicht. Ik ben niet perfect, maar goed genoeg. Hoe klinkt die als je het hardop uitspreekt? Als je net zo oplossingsgericht als de natuur te werk gaat? Meer doen van wat werkt en minder doen van wat niet voor jou werkt.

 

Ach en het nestje? Die bewaar ik om me te herinneren aan de lente, natuurlijk evenwicht en mijn hardwerkende gevleugelde buur.

 

 

 

Geschreven door Irina Poleacov voor De Buitenpsychologen

 

Belangrijke mensen op bezoek

2 Reacties

Belangrijke mensen op bezoek

 

Wat denk jij als eerste bij de term belangrijke mensen? Zou ik gewandeld hebben met de minister president? Of een bekende Nederlander? Misschien een hot shot uit het buitenland of een goeroe?

Lees jij nu ook snel door om een antwoord te krijgen?

Ga mee de natuur in, daar liggen alle antwoorden die je zoekt.

 

Mijn cliënt, een man, komt voor de derde keer bij me. Hij moet er ver voor rijden, maar de nood is hoog. Er is heel veel te vertellen, maar het vertrouwen is wankel. Rustig aan, stapje voor stapje, letterlijk. De natuur werkt kalmerend, hij is vertrouwd met bossen, wind en regen, dieren. Zijn wieg stond in een land waar de bossen groot en donker zijn en vol met roofdieren.

 

Zijn huidige leven daarentegen is gevuld met allerlei dingen die hem angst aanjagen. Mensen (massa’s), geen vrienden en familie dichtbij hebben, zich moeilijk verstaanbaar kunnen maken, verantwoordelijkheid voor 2 families. Hij onderhoudt zijn gezin in Nederland en zijn stamgezin in zijn geboorteland.

 

En zo ontrolt zijn verhaal tijdens het wandelen. De eerste hoofdstukken van verwaarlozing, parentificatie, mishandeling en levensgevaar spreken boekdelen. Het is makkelijk voor te stellen hoe zijn wantrouwen is ontstaan, de stevige paniekstoornis zijn leven beheerst en hij opgebrand is na jaren doorzetten.

 

Maar dan. We slaan een nieuw pad in en opeens komen we bij andere hoofdstukken. “ Zolang mijn opa leefde werd niemand geslagen. Hij beschermde mij en mijn moeder en iedereen had respect voor hem. Hij was nooit boos op mij en altijd in voor een potje voetbal. Bij mijn opa kwamen altijd belangrijke mensen….”.

In de enkele seconden die mijn cliënt nodig had om zijn zin af te maken, groeide zowel mijn nieuwsgierigheid als mijn beeld van hoe het moet zijn geweest.

“Bij mijn opa kwamen altijd belangrijke mensen. Boswachters en jagers “. Ik had opeens een andere man naast me lopen. Hij straalde kalmte uit, praatte honderduit over het samenzijn met deze mannen op zijn vierde. Zuchtend merkte hij op dat het zijn mooiste herinnering was. Het leven was toen vol.

 

Ik heb gewandeld met deze man en zijn verhaal. Hij heeft zijn gelukzalige momenten met zijn opa, de jagers en boswachters herbeleefd. En ik heb deze belangrijke mensen ook een beetje mogen leren kennen. En gezien wat ze bijgedragen hebben aan de groei van deze man.

 

De volgende keer dat iemand het over belangrijke mensen heeft, zal ik me afvragen of het jagers en boswachters zijn geweest. En jij?

 

Geschreven door Irina Poleacov

voor De Buitenpsychologen

Afscheid nemen

0 Reacties

We hebben al de nodige wandelingen achter de rug.

De winter hebben we samen buiten getrotseerd en nu, tijdens een lentedag, komt het moment voor afscheid.

Een intakewandeling, een psycho-educatiewandeling, een systeemgesprekwandeling, een vergevingswandeling, een positieve psychologiewandeling, een evaluatiewandeling en meer hebben de revue gepasseerd.

Er is rust in het hoofd, inzicht in de eigen patronen, handvatten om ermee te breken en er is het een en ander ten goede veranderd.

 

Soorten afscheid

Als therapeut ken ik meerdere manieren van afscheid nemen van mijn cliënten.
Mensen die zelf aangeven dat ze voldoende geleerd hebben en verder kunnen.

Mensen die het moeilijk vinden een traject af te sluiten terwijl we het erover eens zijn dat het goed is zo.

Mensen die beter op een plek zijn bij iemand anders en ik doorverwijs.

Mensen die afhaken. Waarvan ik soms hoor wat ze misten en soms niks meer hoor.

Het spreekt voor zich dat de eerste groep, de vogels die zelfstandig het nest uitvliegen, de meeste voldoening geeft voor mij als therapeute. Het meest licht voelt.

De vogels die een zetje nodig hebben om uit te vliegen, doen een beroep op mijn verantwoordelijkheid als behandelaar om kaders te bieden. Het is aangenaam om met iemand te blijven wandelen die graag naar je luistert en dankbaar is voor jouw aandacht en luisterend oor. Ja hoor, deze therapeut heeft ook een ego. Maar dat is een ander verhaal :).

 

Cirkel rond

Het mooie van de natuur is dat het mij scherp houdt. Net als bij de cliënt blijven onderwerpen die eerder besproken zijn ook bij mij gekoppeld aan bepaalde plekken in de natuur.
“Oh ja, bij deze boom hadden we het de vorige keer over je relatie met je moeder!”. “Hé, de vorige keer bespraken we ook al dit onderwerp op de terugweg naar je auto”.
De natuur bewaart mijn aantekeningen op een zeer sprekende en zichtbare manier.

De mensen die afhaken hebben bewust en onbewust daar hun redenen voor. Het levert altijd nuttige informatie op om wel het moeilijke gesprek aan te gaan. Om verwachtingen en teleurstellingen uit te spreken, boosheid en frustratie te tonen, je plek in te nemen in jouw traject, jouw leven.

Dit traject sluiten we gezamenlijk af. Bij de boom waar we begonnen zijn sluiten we ook af. De cirkel is rond. Ons afscheid positief. De ruimte die de therapeutische relatie in heeft genomen, is weer beschikbaar voor een andere relatie. Misschien met de natuur of met zichzelf.

Afscheid heeft ruimte nodig. En ruimte kan pas ontstaan als er afscheid is.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Handen aan het stuur

0 Reacties

Hoe vanzelfsprekend is het voor jou om in het leven beide handen aan het stuur te hebben? Of desnoods 1 hand, maar dan wel een sturende hand?

In de auto. JA.

Op de scooter, brommer, motor? JA.

Op de fiets? JA.

Toch?

Hoe zit het met je relaties? Je werk? De manier waarop je met problemen, conflicten en veranderingen omgaat?

Zit je daar nog achter het stuur?

Voordat je verder leest, daag ik je uit eerlijk antwoord op deze vragen te geven.

 

Burn-out

Vandaag wandel ik met een nieuwe cliënte. Sinds 10 maanden thuis, niet succesvol kunnen reïntegreren, veel op haar bordje.

Zij belt mij. Heeft me gevonden via internet. Naar buiten wil ze.

De zon schijnt op de hei. Voelt als een geluksmoment voor haar en voor mij.

Ze loopt snel dus ik vertraag.

Ze heeft veel meegemaakt en veel te vertellen. Dus ik luister.

Een burn-out is zelden alleen een burn-out. Vaak zijn mensen al jaren aan het overleven voordat het licht uit gaat. Zo ook mijn cliënte. Doorgaan, haar best doen, het beste ervan maken, blokken van het negatieve, incasseren, overleven, harder lopen, niet opgeven. Overgeleverd voelen aan de omstandigheden en de mensen om haar heen.

 

Besluit

Tot het niet meer kan. Tot er iets in opstand komt van binnen. “Genoeg! Nu ga ik beslissingen nemen over mijn leven!”

Vandaag is het resultaat van haar beslissing om weer aan het stuur te gaan zitten. Zij wil naar buiten met haar psycholoog en dat heeft ze geregeld. Zij wil actief vorm geven aan haar reintegratie. Het is nu tijd voor herstel en ontwikkeling. De tijd van overleven en blokken is voorbij.

Best spannend zo achter het stuur. Als ze verkeerd rijdt, heeft ze het zelf gedaan. Ze moet op tijd stoppen en bijtanken, ze kiest er zelf voor wie mee mag rijden en wie niet. En die kofferbak is open. Alle bagage die uit zicht was ligt nu open en bloot. Zij kiest wat nog mee mag reizen en wat opgeruimd en losgelaten mag worden.

Best een verantwoordelijkheid. Maar wat een vrijheid!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Priming natuurlijk!

2 Reacties

Even een flauwe vraag. Doe jij aan priming?

Even een betweterig antwoord. Ja, dat doe jij.

Ik ook. En alle levende wezens op aarde.

Priming: heighten the cognitive accessibility of thoughts about an item.

Simpel vertaald kun je priming als een voorbereiding zien om mensen vatbaar te maken voor jouw boodschap. Wat primer dus doet voor verf: het zorgt voor een betere hechting aan de ondergrond die je geschilderd wilt hebben.

 

Meer bewegen

Stel jij wilt dat jouw cliënt met depressie meer gaat bewegen. Dan zou je kunnen beginnen met een verhaal over de voordelen van bewegen. Of vertellen hoe mooi het bos er vanochtend uitzag tijdens je ochtendwandeling. Dan heb je al onbewust de cliënt geprimed. Gedachten aan buiten en bewegen zijn cognitief bereikbaarder geworden.

Andersom werkt het ook.

Je gaat naar een congres over EMDR. Je hebt je ingeschreven en je hebt de informatie over de dag gelezen.

Je neemt een cliënt over van een collega en leest het dossier van tevoren. Daarin staat het woord borderline. Alle kennis en gedachten over borderline die jij bezit, worden daarmee geactiveerd.

Priming!

We doen en ondergaan het ook in onze privé situatie.

Stel je wilt graag naar de zon, maar je partner heeft geen zin. Je herinnert hem of haar aan de vorige zonvakantie. Je praat over warmte, een andere omgeving verkennen, even niks hoeven. Lekker.

Je krijgt een folder met de nieuwste aanbiedingen bij de Albert Heijn. Je ziet een reclame over die Dacia Duster die toch wel erg voordelig is. Je ziet bij de huisarts een brochure over vitamine D tekort.

Priming everywhere.

 

Wandeltherapie

Wat heeft dit nu te maken met natuur en De Buitenpsychologen?

Daar kom ik nu op.

Op onze site staat wandeltherapie. Met groene plaatjes en al. Eerste priming-ronde.

We vertellen bij aanmelding dat we in en met de natuur werken. Tweede ronde.

De intake vindt buiten plaats. 3 maal is scheepsrecht.

En wat hebben mensen hieraan?

Mensen kiezen bewust voor ons. Dat is de eerste stap richting activatie en de natuur.

De eerste wandeling met ons bevestigt de initiële priming.

Een eerste inzicht, indruk of ervaring buiten in de natuur volgt.

Bewust of onbewust is de cognitieve weg naar natuur, wandelen en bewegen geopend.

Ben je dan klaar?

Soms wel. Mensen krijgen snel toegang tot eigen gezonde mechanismen onder het lopen en wandelen!

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

 

Vergeven

1 Reactie

Ruimte

Vergeven is makkelijk. En vergeven is moeilijk. Dat was vaak de conclusie van cliënten die ik in mijn behandelkamer zag. Moeilijk om ermee te beginnen en ermee door te gaan. Maar zodra het kwartje gevallen was en men de ruimte voelde dat het met zich meebracht, was het eigenlijk heel makkelijk. En logisch.

Tijdens het wandelen met cliënten komt vaak zo een moment voorbij.

Waarop ik denk: “Wat zou ik je die ruimte gunnen!”.

En dan stel ik maar de vraag. “Heb je jezelf/je partner/je vader/je moeder/je oom enzovoort eigenlijk wel vergeven voor wat er gebeurd is?”. Het antwoord is altijd emotioneel beladen. Ook als die cognitief weggepraat wordt.

Men wordt verdrietig, boos, stil, gespannen, praterig of onzeker als het over vergeven gaat. Vergeven en vergeten of goedkeuren worden door elkaar heen gehaald. Het onderzoeken van iemand zijn denkkader rondom vergeven is nog maar een begin. Daarna pas dalen we af in de wereld van de emoties die vast zijn komen te zitten in de loop der jaren.

 

Opruimen

Maar soms weet iemand precies wat haar te doen staat. Het woord vergeven is slechts een trigger voor het proces wat in de startblokken staat. Źo iemand heb ik de afgelopen maanden mogen begeleiden. Ze reageerde nog wel boos en ongelovig toen ik vroeg of ze haar vader kon vergeven. Maar wist zeker dat het tijd was. Tijd om op te ruimen.

Ik vroeg haar een brief te schrijven aan haar vader. Hem daarin alles laten weten wat ze aan hem had beleefd en had gemist. Geen censuur, geen sweet-talk. Als de brief af was, mocht ze het meenemen naar onze sessies buiten.
En dat deed ze.
We zochten een boom uit die haar aan haar vader deed denken. Een grote eik aan de rand van het bos.
Na een korte ademhalingsoefening om te gronden begon ze de brief aan haar vader voor te lezen. Er kwamen boosheid, verdriet en smeekbedes uit. Liefde, respect en begrip. Cliënte veranderde in haar toon langzaam van een klein boos en bang meisje in een sterke en liefdevolle vrouw. En toen was de brief voorgelezen. De emoties geuit. De natuur om ons heen stil.

 

Vrede

We sloten af met een korte mindfulness oefening. Nog even in het lichaam blijven, bij het gevoel, voordat we weer de cognitie indoken. Met de rug naar de grote eik en ons gezicht in de zon, evalueerden we de oefening. Of beter gezegd life event. Cliënte had vrede gesloten. Niet met haar vader, maar met haar eigen kleine meisje. Ze had haar een stem gegeven en ondersteund. Dat hoefde haar vader niet meer te doen. Ze was vrij.

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Ouder 3.0

1 Reactie

Nieuwetijdskinderen, ADHD, hoog sensitiviteit, excellente klassen, leerlingen en scholen. Zomaar een greep uit de kreten waar je als ouder mee te maken krijgt. Het gemiddelde kind bestaat bijna niet meer.

Of hij ooit bestaan heeft laat ik maar in het midden. Het kind 3.0 is in ieder geval overal gesignaleerd.

Hoe zit het met de ouder 3.0?

 

Kwetsbaar

Veel van mijn buiten-gesprekken gaan uiteindelijk over de kinderen van mijn cliënten. Zodra ze zichzelf beter voelen en veranderingen in hun leven gaan doorvoeren, komt het thuisfront meer op de voorgrond te staan.

Vaak is de vraag hoe iemand beter voor zichzelf kan zorgen en tegelijkertijd een goede moeder of vader is en blijft. En hoe de eigen lessen doorgegeven kunnen worden aan de kids. Zodat zij niet zo hoeven te struggelen als hun ouders.

De vraag die ik altijd stel is: ” Wat voor moeder of vader had je willen zijn?”. En daar volgt vaak een emotioneel antwoord op.

Voorbij de rationalisaties (ik doe het volgens mij wel goed, want mijn kinderen gaan lekker), de vergelijkingen (ik ben een betere ouder dan dat ik heb gekend of mijn ouders waren zo goed daar kan ik niet aan tippen) en de voornemens (ik probeer ze meer van dit of dat mee te geven) komt de kwetsbaarheid aan bod. Er is niks kwetsbaarder dan een ouder zijn.

 

Natuur

Ik was voor de zwangerschap een belezen en wetenschappelijk georiënteerde moeder in spé. Niks liep volgens de theorieën en kennis die ik tot me had genomen en daarmee begon mijn zoektocht naar wat voor moeder ik kon zijn. Want de moeder die ik had willen zijn was ik niet. En alle boeken over het kind 3.0 konden die ideale ouder niet van me maken. In gesprekken met moeders kwam ik veel goedbedoelde oplossingen tegen, maar het ging nooit over de moeder die men had willen zijn. En vaak niet was.

Sinds ik het grootste gedeelte van de dag buiten en in de natuur ben kreeg ik mijn antwoorden. Ik had een altijd zachte, altijd serene, altijd rustige en begripvolle moeder willen zijn. Nooit boos, nooit ongeduldig, nooit gestrest en nooit onredelijk. De natuur liet me zien dat er een harde en vernietigende kracht in haar huist. En een tedere, accepterende, geduldige en liefdevolle kracht. Die moeiteloos in elkaar overgaan en elkaar aanvullen.

 

Inzicht

Al wandelend met mijn cliënten zagen we de stormschade, sneeuwschade en de impact van de droogte. We zagen het leven wat in de afgebroken stammen gewoon doorging in de vorm van insecten, paddestoelen en planten. De hei die na de regen toch weer groen en paars kleurde. Nu in de herfst, laten de meeste bomen in volledige overgave hun bladeren los en keren zich naar binnen voor de winter. Ze zien er dood uit, maar zijn het niet. Ze zijn in rust.

Ik liet dit inzicht een keer vallen tijdens een gesprek met een dierbare vriendin. Dat ik geen modelmoeder ben, maar meer een natuurmoeder. En ze verraste me. ” Natuurlijk, jij bent een leeuwenmoeder! Dat wist ik allang”.

Een leeuwenmoeder…en een ouder 3.0″

Wat voor ouder ben jij? En wat heeft de natuur jou daarin te leren?

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Onverwachte hulp

Weet jij nog wat de geur van ijs en ijzel is? Heb je onlangs nog bewust de warmte van de winterzon op je broek waargenomen? Vol ontzag naar een bevroren bos of heide gekeken? En tegelijkertijd een specht aan het werk gehoord ergens ver boven je hoofd?

Winterversie
Twee weken terug, mochten de wandelingen plaatsvinden in een bevroren landschap. Meestal met een warm zonnetje. We hebben ons vergaapt aan de schittering van de heide, overdekt met ontelbare tijdelijke diamantjes van ijs. Unaniem besloten dat we de zonnige route gingen lopen om zoveel mogelijk licht en warmte op te zuigen. En de winterversie van de eerder beschreven zintuigenwandeling veelvuldig gedaan. Want dan arriveer je echt, ben je echt waar je lichaam ook is.

Als Buitenpsycholoog ontmoet ik zoveel mooie mensen. Ze weten eigenlijk wel waar de schoen wringt en vaak ook nog wat ze zouden moeten doen en laten. En anders komen we daar samen achter. Maar dan? Hoe zet je cognitief weten om in fysiek, psychisch en zelfs spiritueel weten? Oftewel, hoe zet je weten om in voelen, waarnemen en doen? Zodat het goed en kloppend voelt en de moeite waard is om al je oude disfunctionele, maar o zo vertrouwde patronen overboord te gooien.

Natuurwerk
Dan moet je het ervaren! Zodoende kwamen een cliënte, Mirjam, en ik tot het maken van een natuurwerk/schilderij. Na een korte wandeling in stilte waarbij zij de opdracht had om iets wat haar aantrok mee te nemen voor haar natuurwerk. We gingen in het zonnetje zitten en zij legde me uit wat haar meegenomen groene tak voor haar betekende. Al pratend en onderzoekend werd er nog een droge tak bijgepakt en een dennenappel. We bleven hangen bij haar droge tak. Daar zat iets vast, emotioneel gesproken dan. Waar de groene tak stond voor verbinding met anderen, levenskracht en samenzijn als onderdeel van het grote geheel, werd de droge tak speciaal gemaakt en voelde kwetsbaar voor Mirjam. Het kon namelijk stuk en was ingewikkeld opgebouwd.

Hondje
We waren zo gefocust op het ingewikkelde verhaal over de droge tak dat we het kleine vriendelijke hondje niet zagen. Pas toen hij een stuk van die tak afbeet, ons trots aankeek, het weggooide en weer terugrende naar zijn baasje, ontwaakten we. Letterlijk. “Zo, dat is ook weer opgelost!” zei Mirjam, voordat we in lachen uitbarsten. De tranen van frustratie en gemis maakten plaats voor tranen van opluchting. Ja, dat was het! Door zichzelf als onderdeel van het geheel te zien, tak nummer 1, kon ook die liefdesrelatie opgenomen worden in het geheel van relaties. Minder isolatie, minder eenzaamheid en minder ingewikkeld.

Relaties
Hoezo is een liefdesrelatie anders dan andere relaties? Waarom moet er zoveel druk op staan? Je hangt je hele levensgeluk toch ook niet aan een vriendschap? Of verwacht dat een vriend of vriendin je ALLES kan geven wat je nodig hebt? Mag het ook luchtig blijven? Meegroeien met jou? Of juist losgelaten worden als het niet meer meegroeit…

Ik nam afscheid van een paar stralende ogen bij de ingang van de heide. Dank je wel hondje voor je interventie! Zo weet je nooit wat er kan gebeuren in de natuur. Het is net zo dynamisch en eigen als het leven zelf. Het leven als stromend geheel en niet als gefragmenteerde delen van een statische en niet passende puzzel. En deze sessie met wat extra hulp van de natuur!

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

State of Mind (gastblog)

Deze keer een gastblog van Sophie! Lees hoe zij wandeltherapie zelf ervaart..

Hoofd draait overuren
Wandeltherapie is voor mij altijd erg welkom als activiteit. Of ik nou moe of energiek ben, het geeft me iedere keer wel iets om op de hei te zijn en wat meer één te worden met de omgeving.
Vandaag is het bij uitstek een goed moment om te gaan wandelen, omdat ik mijn geest de afgelopen week behoorlijk heb uitgeput met piekeren. Samen lopen we over de hei in een rustig tempo. Het is niet zo koud, geen harde wind, alleen wat mist – een vredige setting. Mijn hoofd heeft de voorgaande dagen overuren gedraaid omdat ik met mijn gedachten probeerde te anticiperen op de toekomst. Door allerlei mogelijke scenario’s na te gaan die ik kon verwachten, creëerde ik voor mezelf de illusie dat ik de boel meer onder controle had. Maar ik werd eigenlijk juist doodmoe van deze hersenspinsels en heb nu enorm behoefte aan rust, zelfliefde en luchtigheid.

Kudde hooglanders
We bespreken hoe ik soms terugverlang naar mijn kindertijd vanwege de speelsheid, de onschuld, het dromen en luchtigheid. Mijn moeder herinnerde me laatst nog aan de tijd dat ik als kind achterop de fiets hardop allerlei zelf verzonnen liedjes zong, zonder enkele schaamte. Mijn vader herinnert zich vooral hoe ik door de tuin kon dansen en zingen met een sarong om mijn schouders als cape.. Ik was geen angstig of al te serieus kind. Wel zat ik veel in mijn eigen wereld, die speels en dromerig was. Vandaag de dag zit ik nog steeds veel in mijn eigen wereld, maar dat gaat soms ook gepaard met veel serieusheid en angst. Inmiddels weet ik heel goed dat piekeren me niet verder helpt, maar soms lukt het me niet om uit mijn hoofd te komen.
Tijdens dit gesprek lopen we tegen een kudde Schotse Hooglanders aan die ons het pad versperren.
We blijven even staan om ze te bekijken en Irina wijst me erop hoe aards ze zijn. Ze leven op en van de aarde en dat maakt indruk op me. Het is een kleine kudde die staat te grazen – autonoom (op afstand van elkaar), maar toch duidelijk samen in een groep. De uitstraling van deze dieren is het absolute tegenwicht van mijn state of mind; in het leven staan vanuit mijn hoofd, waar zij duidelijk in het lichaam zitten en aan het léven zijn. Ze staan te grazen en te ‘zijn’ in alle rust en het lijkt alsof niets hen op de kast zou kunnen krijgen. Het confronteert me met mijn manier van leven; dat ik eigenlijk weinig bezig ben met ‘zijn’ in het hier en nu. Maar wat zou ik graag de rust ervaren die de kudde uitstraalt.

Wat een vrijheid!
We lopen verder en bespreken hoe ik meer in het hier en nu kan zijn. Een mogelijke situatie geeft me onrust in mijn buik en hoofd en ik vind het moeilijk om dat uit mijn gedachten te krijgen – ook al weet ik met mijn verstand al wel dat mijn stress reactie niet nodig is. We doen samen een meditatie om te aarden van een minuut of 4 waarbij ik alles waarneem om me heen. Hoe mijn voeten de grond raken, welke kleuren de omgeving heeft, de geuren die op me af komen, wat de hei me nu biedt. Ik adem een paar keer goed in en uit. Vervolgens stelt Irina me dezelfde situatie voor en ik krijg zowaar geen stress reactie. Mijn reactie is nu simpelweg; als zich dat voordoet, dan ga ik toch gewoon weg? Terwijl ik het zeg krijg ik een grote glimlach op mijn gezicht, waarna ik meteen vervolg met ‘maar zo makkelijk kan het toch niet zijn??’. Wel dus. Mijn hoofd (ego) is gepikeerd, maar ik jubel – wat een vrijheid.. wat een rust!
Waar de discussie zich eerst alleen in mijn hoofd afspeelde, doet mijn lichaam nu ook mee – en dat scheelt alles. Natuurlijk betekent deze ervaring ook weer niet dat mijn hele leven nu voorgoed veranderd is, ik ben heus niet van al mijn ongunstige gedachten af. Maar ik heb wel een tool gebruikt die me in de toekomst kan helpen om meer te aarden als ik vastzit in mijn hoofd.

Leren vertrouwen
Tot slot geef ik aan te worstelen met het loslaten van mijn hoofd (gedachten) als algemeen houvast in het leven. Alle psychologische kennis, analyses en relativerende gedachten waren tot nu toe mijn hek waar ik me aan vast kon houden als het wat harder ging waaien in mijn leven. Nu ik al een tijdje in een proces zit waarin ik mijn hoofd als houvast loslaat en meer op mijn lichaam en gevoel mag vertrouwen, stuit ik af en toe nog op angst. Als er iets gebeurt in mijn leven wat me raakt ben ik namelijk gewend om daar een grondige analyse op los te laten en op basis daarvan doorleef ik mijn houding ten opzichte van deze gebeurtenis. Maar dat kost veel energie en je kunt daarnaast ook vaak een speelbal worden van je gedachten, aangezien deze niet ‘waar’ zijn en ook per dag weer kunnen verschillen.
Op mijn gevoel vertrouwen en meebewegen met de stroom van het leven is eng, maar geeft wel veel meer rust. Het vergt vooral vertrouwen. Vertrouwen in het leven, vertrouwen in mezelf, vertrouwen in het universum, vertrouwen in het hier en nu.

We eindigen onze wandeling bij het beginpunt en daar komen we weer een Schotse Hooglander tegen. Maar deze is alleen en bevindt zich op een kruispunt waar veel wandelaars en fietsers langskomen, naar mijn idee geen veilige plek om te grazen. Het dier lijkt zich echter helemaal niet druk te maken om de omgeving. Logisch eigenlijk, bedenk ik me, want de wandelaars en fietsers vormen geen gevaar.
Zo wil ik ook zijn. Oh wat zou ik graag net als die relaxte Schotse Hooglander zijn, heerlijk!
De behoefte om het dier te benaderen en te ontdekken wat er dan gebeurd komt in me naar boven, graag zou ik contact met hem of haar maken. Irina vindt dat helemaal geen aanlokkelijk idee en we lachen even om het verschil in onze behoeften.

Wat het leuke is van een wandeling op de hei, is dat de onderwerpen die we bespreken altijd in levende vormen voorbij komen, mits je goed kijkt. We hadden niet stil hoeven staan bij de Schotse Hooglanders. Maar door dat wel te doen zag ik dat mijn behoefte aan rust, kracht en geaardheid tastbaar voor me stond.
Bijzonder toch?

De Buitenpsychologen 2018/gastblog Sophie

Helderheid en daadkracht kun je oefenen

Ik heb het geluk te wandelen voor mijn werk. En ik wandel met de meest interessante mensen. Al denk ik dat de niet-interessante mens niet bestaat.

Mijn eerste werkweek van 2018 begon met mistige wandelingen en heldere gesprekken. Verschillende verhalen, zelfde thema’s. Werken met wat het leven je aanreikt, een wankel evenwicht weten te bereiken, zelfzorg, maar ook durven leven en genieten. Hoe dan?

 

DE juiste beslissing?
Zelfhulpboeken in overvloed, theorieën te over en een hoofd vol overlevingsstrategieën. Om maar te zwijgen over de omgeving, de ander(en), die meningen en adviezen met je delen.
Het is verleidelijk om daar eindeloos over te filosoferen, te wikken en te wegen over DE juiste beslissing. Hoe voorkomen we toekomstige pijn? Hoe maken we geen fouten? Hoe winnen we van een tegenstander? of hoe voorkomen we verlies?
Het antwoord is simpel en staat je in eerste instantie misschien niet aan. Het antwoord is NIET. We kunnen de toekomst niet voorspellen of voorkomen, net zo min als we het verleden kunnen wijzigen. Als je voor het leven kiest dan kies je ook voor fouten, pijn en verlies. Niet om ze op te zoeken, maar om ze te verdragen als ze er zijn. Zodat er ruimte komt voor licht en luchtigheid, genot, rust, verbinding.

 

Geen strijd
En hoe verdraag je de pijn/twijfel/angst, zonder eronder gebukt te gaan? Door hier te zijn, aanwezig en gefocust. In onze maatschappij, waar mindfulness allang van een hype naar way of life is gegroeid, heb je de ruimte om deze vaardigheden te leren. Stel je voor dat er geen externe tegenstander is waar je het van moet winnen of kan verliezen? Ook die baas niet, die je kan ontslaan. En zeker niet je collega’s die een eigen cultuurtje gecreëerd hebben op het werk waar jij je niet thuis in voelt. Zelfs niet het gezinsleven wat je misschien soms zwaarder valt dan verwacht of gehoopt.

In het hier en nu is er geen strijd. Geen angstige of boze gedachten. Dat ontdekte ik voor de zoveelste keer samen met mijn cliënte op de heide van de week. In het hier en nu is alleen nog helderheid. Helderheid en daadkracht.

 

Doe de oefening in 3 stappen.
Wil je zelf ook die oefening proberen? Hier komt ie:

  1. Adem een paar keer in een uit. Als je het prettig vindt kun je ook even stil staan, je ogen sluiten en dan in en uit ademen.
    Denk aan die ingewikkelde, angstige of zorgelijke situatie. Voel wat dat beeld met je doet. Hoe voel jij je erdoor en waar in je lijf voel je dat? Schrijf het op.
  2. Haal weer een paar keer diep adem en adem je longen helemaal leeg.
    Kijk om je heen. Welke kleuren, vormen en dingen zie je? Als je stil stond, doe dit dan ook lopend. Je omgeving met aandacht bekijken. Richt je dan op je gehoor. Wat hoor je? Welke geluiden zijn meer op de voorgrond en welke zijn verder weg? Zet dan je neus aan het werk. Snuif de geuren op die je omringen. Je kunt ook wrijven aan een blad of een tak oppakken en de geur ervan ervaren.
  3. Ga dan weer terug naar die situatie. Visualiseer het weer en vraag jezelf hetzelfde af als dat je de hele tijd al doet. ‘”Wat moet ik ermee, wat moet ik doen, heb ik een fout gemaakt?”. En antwoord jezelf. Niet nadenken, gewoon het eerste wat bij je opkomt opschrijven.

Je hebt kans dat je automatische denkpiloot, je ego, even koffie is gaan drinken. Dat komt omdat jij met je omgeving bezig was en niet met je (eeuwige) dialoog met hem. En in die paar kostbare seconden kan je innerlijk weten/intuïtie de kans grijpen een antwoord te geven waar je echt iets aan hebt. Misschien lukt het niet de eerste keer niet. En de tweede keer ook niet. De aanhouder wint in deze. Maar daarover later meer… Veel plezier met oefenen!

 

De Buitenpsychologen 2018/Irina Poleacov