Gebroken takje…
“Zien we elkaar op de heide?” Zo begon ons gesprek vanochtend. Goed gekleed, loopschoenen aan en thermoskan thee mee.
Op koude dagen is dat voor beide gesprekspartners een welkom opwarmertje.
Oud trauma
Cliënte, fictieve naam Rebecca, loopt al een tijd met me mee. Verschillende thema’s hebben de revue gepasseerd, meerdere lagen hebben we aangeboord en tijdens de laatste drie sessies zijn we bij een jeugdtrauma aangekomen.
Dat gebeurt vaker tijdens mijn trajecten. Zodra we gaan wandelen, worden zware onderwerpen opeens bespreekbaar(der). Als ik dat check bij mensen, dan vertellen ze dat het gezamenlijk wandelen een soort nodige luchtigheid brengt om alles te bespreken. “Binnen komen die muren zo op me af en voel ik me zwaar en opgelaten als ik dit bespreek”, is 1 van de opmerkingen die ik hoor.
Rebecca had nooit gedacht weer over dit trauma te praten. Ze was er al eerder succesvol voor in behandeling geweest, maar lijkt nu een nieuwe ronde van verwerking in te gaan. Haar lichaam is verkrampt en pijnlijk en smeekt om loslaten en ontspannen. In het hier en nu. Ze weet eigenlijk al wat er speelt en ze weet ook al wat ze moet doen. Maar ze is ook zo gewend aan de vicieuze cirkel van angst, vermijding en pijn. Het verlangen naar warmte, liefde, veiligheid en rust, een basisverlangen van ons allemaal, wordt door haar lichaamsgeheugen geblokt.
Haar verdedigingscentrum, het ego, blijft vasthouden aan de eenzaamheid, onveiligheid en stress die zij en haar lichaam gekend hebben.
Anders bekijken
Wat doe je dan? Als je het allemaal al weet? Wat het probleem is, wat je zou moeten doen en denken. Dan maak je een wandeling. Alleen of met een therapeut. Je zet het allemaal op een rijtje. En je kijkt om je heen.
Dat deed Rebecca ook toen haar oog op een boom viel. Tussen de honderden bomen die er op en rondom de heide staan, zag zij deze boom. Hij stond daar maar met een mooie ronde kroon te staan. Het beeld van perfectie voor Rebecca. Zo zou zij eruit willen zien. Zelfstandig en fier, een trots geheel. Maar zo ziet zij zichzelf niet. Dit is haar fantasieboom, haar ideale ik.
We bekijken de boom van dichtbij. De onderste takken zijn heel dicht bij de grond. De andere takken groeien in alle richtingen. Net als zij. Geïnteresseerd in veel dingen in het leven, veel gedaan en uitgeprobeerd. “Toch breken mijn takken als iemand daar te hard mee omgaat”, merkt Rebecca op. Ik wijs haar op de gebroken takken van de boom. Die had ze niet eens gezien. ” Wacht even, die boom zit daar natuurlijk helemaal niet mee! Ik zou verwachten dat de boom al zijn takken zou laten zakken als iemand 1 tak breekt. Maar dat is niet zo! Dus dat hoef ik ook niet te doen. Als iemand 1 takje van me breekt dan hoef ik mijn kroon helemaal niet te laten zakken natuurlijk. Dan mag ik rouwen om het gebroken takje en weer doorgroeien, doorademen en blijven staan”.
Alleen NU
We lopen even verder in stilte. Er gaat veel door Rebecca heen, dat is voelbaar. Ze vraagt zich nog 1 ding af. “Maar wanneer kan ik dan eigenlijk beginnen met loslaten, veilig voelen en verbinden?”.
Het antwoord is nu. Er is geen ware reden om niet direct te beginnen met nee zeggen tegen iemand die over je grenzen gaat. Er is geen perfect moment wanneer iedereen er goed voor zit en lekker in zijn vel zit. Er is alleen nu. Als je je meer wilt voelen dan het gebroken takje, dan moet je gaan staan. En je gehele kroon tonen. De boom is geboren om precies dat te doen. En jij ook!
De Buitenpsychologen/Irina Poleacov