Tag Archief van: #psychologie

Afscheid nemen

0 Reacties

We hebben al de nodige wandelingen achter de rug.

De winter hebben we samen buiten getrotseerd en nu, tijdens een lentedag, komt het moment voor afscheid.

Een intakewandeling, een psycho-educatiewandeling, een systeemgesprekwandeling, een vergevingswandeling, een positieve psychologiewandeling, een evaluatiewandeling en meer hebben de revue gepasseerd.

Er is rust in het hoofd, inzicht in de eigen patronen, handvatten om ermee te breken en er is het een en ander ten goede veranderd.

 

Soorten afscheid

Als therapeut ken ik meerdere manieren van afscheid nemen van mijn cliënten.
Mensen die zelf aangeven dat ze voldoende geleerd hebben en verder kunnen.

Mensen die het moeilijk vinden een traject af te sluiten terwijl we het erover eens zijn dat het goed is zo.

Mensen die beter op een plek zijn bij iemand anders en ik doorverwijs.

Mensen die afhaken. Waarvan ik soms hoor wat ze misten en soms niks meer hoor.

Het spreekt voor zich dat de eerste groep, de vogels die zelfstandig het nest uitvliegen, de meeste voldoening geeft voor mij als therapeute. Het meest licht voelt.

De vogels die een zetje nodig hebben om uit te vliegen, doen een beroep op mijn verantwoordelijkheid als behandelaar om kaders te bieden. Het is aangenaam om met iemand te blijven wandelen die graag naar je luistert en dankbaar is voor jouw aandacht en luisterend oor. Ja hoor, deze therapeut heeft ook een ego. Maar dat is een ander verhaal :).

 

Cirkel rond

Het mooie van de natuur is dat het mij scherp houdt. Net als bij de cliënt blijven onderwerpen die eerder besproken zijn ook bij mij gekoppeld aan bepaalde plekken in de natuur.
“Oh ja, bij deze boom hadden we het de vorige keer over je relatie met je moeder!”. “Hé, de vorige keer bespraken we ook al dit onderwerp op de terugweg naar je auto”.
De natuur bewaart mijn aantekeningen op een zeer sprekende en zichtbare manier.

De mensen die afhaken hebben bewust en onbewust daar hun redenen voor. Het levert altijd nuttige informatie op om wel het moeilijke gesprek aan te gaan. Om verwachtingen en teleurstellingen uit te spreken, boosheid en frustratie te tonen, je plek in te nemen in jouw traject, jouw leven.

Dit traject sluiten we gezamenlijk af. Bij de boom waar we begonnen zijn sluiten we ook af. De cirkel is rond. Ons afscheid positief. De ruimte die de therapeutische relatie in heeft genomen, is weer beschikbaar voor een andere relatie. Misschien met de natuur of met zichzelf.

Afscheid heeft ruimte nodig. En ruimte kan pas ontstaan als er afscheid is.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov

Helderheid en daadkracht kun je oefenen

Ik heb het geluk te wandelen voor mijn werk. En ik wandel met de meest interessante mensen. Al denk ik dat de niet-interessante mens niet bestaat.

Mijn eerste werkweek van 2018 begon met mistige wandelingen en heldere gesprekken. Verschillende verhalen, zelfde thema’s. Werken met wat het leven je aanreikt, een wankel evenwicht weten te bereiken, zelfzorg, maar ook durven leven en genieten. Hoe dan?

 

DE juiste beslissing?
Zelfhulpboeken in overvloed, theorieën te over en een hoofd vol overlevingsstrategieën. Om maar te zwijgen over de omgeving, de ander(en), die meningen en adviezen met je delen.
Het is verleidelijk om daar eindeloos over te filosoferen, te wikken en te wegen over DE juiste beslissing. Hoe voorkomen we toekomstige pijn? Hoe maken we geen fouten? Hoe winnen we van een tegenstander? of hoe voorkomen we verlies?
Het antwoord is simpel en staat je in eerste instantie misschien niet aan. Het antwoord is NIET. We kunnen de toekomst niet voorspellen of voorkomen, net zo min als we het verleden kunnen wijzigen. Als je voor het leven kiest dan kies je ook voor fouten, pijn en verlies. Niet om ze op te zoeken, maar om ze te verdragen als ze er zijn. Zodat er ruimte komt voor licht en luchtigheid, genot, rust, verbinding.

 

Geen strijd
En hoe verdraag je de pijn/twijfel/angst, zonder eronder gebukt te gaan? Door hier te zijn, aanwezig en gefocust. In onze maatschappij, waar mindfulness allang van een hype naar way of life is gegroeid, heb je de ruimte om deze vaardigheden te leren. Stel je voor dat er geen externe tegenstander is waar je het van moet winnen of kan verliezen? Ook die baas niet, die je kan ontslaan. En zeker niet je collega’s die een eigen cultuurtje gecreëerd hebben op het werk waar jij je niet thuis in voelt. Zelfs niet het gezinsleven wat je misschien soms zwaarder valt dan verwacht of gehoopt.

In het hier en nu is er geen strijd. Geen angstige of boze gedachten. Dat ontdekte ik voor de zoveelste keer samen met mijn cliënte op de heide van de week. In het hier en nu is alleen nog helderheid. Helderheid en daadkracht.

 

Doe de oefening in 3 stappen.
Wil je zelf ook die oefening proberen? Hier komt ie:

  1. Adem een paar keer in een uit. Als je het prettig vindt kun je ook even stil staan, je ogen sluiten en dan in en uit ademen.
    Denk aan die ingewikkelde, angstige of zorgelijke situatie. Voel wat dat beeld met je doet. Hoe voel jij je erdoor en waar in je lijf voel je dat? Schrijf het op.
  2. Haal weer een paar keer diep adem en adem je longen helemaal leeg.
    Kijk om je heen. Welke kleuren, vormen en dingen zie je? Als je stil stond, doe dit dan ook lopend. Je omgeving met aandacht bekijken. Richt je dan op je gehoor. Wat hoor je? Welke geluiden zijn meer op de voorgrond en welke zijn verder weg? Zet dan je neus aan het werk. Snuif de geuren op die je omringen. Je kunt ook wrijven aan een blad of een tak oppakken en de geur ervan ervaren.
  3. Ga dan weer terug naar die situatie. Visualiseer het weer en vraag jezelf hetzelfde af als dat je de hele tijd al doet. ‘”Wat moet ik ermee, wat moet ik doen, heb ik een fout gemaakt?”. En antwoord jezelf. Niet nadenken, gewoon het eerste wat bij je opkomt opschrijven.

Je hebt kans dat je automatische denkpiloot, je ego, even koffie is gaan drinken. Dat komt omdat jij met je omgeving bezig was en niet met je (eeuwige) dialoog met hem. En in die paar kostbare seconden kan je innerlijk weten/intuïtie de kans grijpen een antwoord te geven waar je echt iets aan hebt. Misschien lukt het niet de eerste keer niet. En de tweede keer ook niet. De aanhouder wint in deze. Maar daarover later meer… Veel plezier met oefenen!

 

De Buitenpsychologen 2018/Irina Poleacov

 

Moeder & Dochter

“We zijn een beetje vroeg hoor, dus we gaan alvast wandelen”.

Mijn cliënt, ik noem haar verder Rosa, en haar moeder genoten al van de natuur terwijl ik nog even wat klusjes afmaakte. Zo begon onze wandeling afgelopen week. Niet wachtend in de wachtruimte, maar zelf de omgeving verkennen en ontspannen.

 

Afstand overbruggen
We hadden een dubbele sessie ingepland, want er was veel te bespreken. Anderhalf uur om kilometers afstand, generatiekloven en culturele verschillen te overbruggen.

De moeder van Rosa woont met de rest van het gezin in het buitenland, terwijl Rosa al langer dan een decennium zichzelf redt in Nederland. Met haar vader waren al de nodige misverstanden en verwachtingen besproken en een nieuwe focus afgesproken. Nu was met moeder de cirkel rond.

Zoals ik in het vorige blog al noemde, in mijn beleving maken wij deel uit van een geheel.

Een systeem. Ons lichaam is een systeem, relaties zijn een systeem, het gezin is een systeem, de maatschappij, een land, een continent, de aarde. Allemaal systemen. Een systeem werkt zo goed als zijn organen verbonden zijn. Neemt iedereen in een gezin zijn natuurlijke rol aan in verbinding met de anderen, dan is er rust. Het gezin functioneert, de gezinsleden ontwikkelen zich gezamenlijk en afzonderlijk en er is een balans. Tussen openheid en privé, tussen verdragen en grenzen stellen, tussen loslaten en  bijsturen.

 

Bekende rollen
Terwijl we met zijn drieën op pad zijn, neemt Rosa een voor haar bekende rol in. Ze uit haar onvrede en boosheid en daagt moeder uit om te reageren. Ik loop daarbij in het midden om te kijken wat dat oplevert in de interactie. Moeder overdenkt haar reactie terwijl ze welbedacht haar voeten neerzet. Ze is een wandelaar in hart en nieren zoals ze zelf vertelde.

Haar reacties zijn net zo kalm als haar voetstappen. Ik neem de rol van vertaler in hun gesprek aan. De behoeftes van dochter vertalen naar Rosa zelf en checken bij moeder hoe zij dat ziet. En andersom. Telkens van verwijten naar behoeften bewegen.

Van verwachtingen naar verlangens.

De wandeling verloopt speels omdat we soms achter elkaar moeten stappen op een smal heidepaadje. Als vanzelfsprekend komen de dames aan mijn weerszijden lopen. Dit lijkt de meest veilige opstelling te zijn.

Mocht het gesprek vastlopen, dan kan ik dit als een ingang gebruiken. Maar dat is helemaal niet nodig. Het gesprek verloopt organisch, net als de wandeling. Soms komen moeder en dochter letterlijk en figuurlijk dichter bij elkaar en soms is er weer een gids nodig. “Welk paadje nu?”. “Oh, zijn we hier al?!”. Ze leunen volledig op mijn oriëntatie en begeleiding. En die overgave is nodig om de weg te vinden door het natuurgebied, maar ook in hun relatie.

 

Herkennen, erkennen & verdragen
Er wordt geluisterd naar elkaar, er wordt gekeken naar de schoonheid van de natuur om ons heen, er wordt in mest gestapt en de moeilijke thema’s worden voor elkaar besproken en opgeruimd.

We sluiten de wandeling af met de conclusie: ” Wij zijn zelf verantwoordelijk voor onze behoeften. Om ze te herkennen, erkennen en verdragen”. Dat betekent dat kinderen behoeften hebben naar hun ouders toe die de ouders niet voor ze vervullen. En andersom. Als je daarover met elkaar kan praten, het liefst tijdens een wandeling :-), dan kun je het wellicht accepteren en loslaten. En anders is er altijd wel een Buitenspycholoog die met je mee kan lopen en even je gids kan zijn.

 

De Buitenpsychologen/Irina Poleacov